Ludwik XV Ukochany

Ludwik XV, zw. Ukochanym ur. 15 lutego 1710 w Wersalu, zm. 10 maja 1774 w Wersalu – król Francji i Nawarry od 1715.
Jego ojcem był Ludwik – Mały Delfin, a matką Maria Adelajda Sabaudzka. Za pełnoletniego Ludwik XV uznany został już w wieku 13 lat i wtedy też objął bezpośrednie rządy. Mając lat 15 poślubił starszą o 7 lat córkę króla polskiego Stanisława Leszczyńskiego – Marię.
Ludwik XV zaangażował się bezpośrednio w przywrócenie swojego teścia – Leszczyńskiego na tron Polski. Jednak ostatecznie wycofał się z konfliktu, przekupiony przez Austrię, która ofiarowała Francji Lotaryngię.

Księciu de Burbon leżała na sercu przyszłość dynastii. Młody król był słabego zdrowia, więc w interesie dynastii leżało, aby jak najszybciej spłodził następcę tronu. Jednak jego narzeczona miała 5 lat i do czasu jej pełnoletności wiele mogło się wydarzyć. Burbon nie chciał czekać tak długo i w 1725 r. zerwał zaręczyny z Marianną. Od razu też rozpoczęto poszukiwania kandydatki na żonę króla. Sporządzono listę potencjalnych kandydatek, po czym rozpoczęto eliminację. Ostatecznie pozostała tylko jedna księżniczka – Maria Leszczyńska, córka obalonego króla Polski Stanisława Leszczyńskiego i Katarzyny Opalińskiej.
Ślub Ludwika XV i Marii odbył się 4 września 1725 r. Małżeństwo to było początkowo zgodne i szczęśliwe. Maria urodziła Ludwikowi 10 dzieci, w tym następcę tronu. Ludwik był jednak notorycznym kobieciarzem. Kobiety były, obok polowań i kuchni (sam był doskonałym kucharzem), jedną z największych jego pasji. Przez sypialnię królewską przewijały się liczne kobiety, wiele z nich wywierało znaczny wpływ na politykę Francji. Królowa Maria była natomiast niezbyt urodziwa, a na dodatek dewocyjnie religijna, co oddalało ją stopniowo od męża.

Zamach:
5 stycznia 1757 r., późnym popołudniem, Ludwik XV podszedł do swojej karocy przy bocznej bramie Wersalu. Nagle z grupki gapiów wysunął się mężczyzna, który zaatakował króla nożem. Ludwik nie odniósł wielkich obrażeń. "Straż! Ten łobuz mnie zranił. Ujmijcie go, ale nie zabijajcie – krzyknął do swojej straży". Zamachowcem tym był Robert-François Damiens, który po wstępnym przesłuchaniu został zgodnie z prawem wydany sędziom paryskiego parlamentu. Ci skazali go na ucięcie prawej ręki, obdarcie ze skóry, palenie płynną siarką i ołowiem, włóczenie końmi i spalenie na stosie. Skazali, pomimo iż król Ludwik próbował złagodzić wyrok. "To będzie ciężki dzień" – powiedział Damiens w dniu egzekucji. Nie mylił się, kaźń trwała dwie i pół godziny.

Śmierć króla:
Wieczorem 29 kwietnia 1774 r. jeden z lekarzy zauważył na twarzy króla czerwone plamy. Kiedy przyniesiono świecznik, lekarze przypatrzyli się twarzy króla i uznali, że to ospa. Ze względu na wiek króla szanse na wyzdrowienie były niewielkie. Król był jednak dobrej myśli: Gdybym już nie przechodził ospy, myślałbym, że mam ją teraz (w wieku 18 lat król przechodził ospę, ale nie był uodporniony).
3 maja król poprosił o lustro, przyjrzał się swojej twarzy i rzekł: To jednak jest ospa. W moim wieku z tego się nie wychodzi. Muszę wszystko uporządkować.
Agonia była długa, ale król zniósł ją bez najmniejszej skargi. Wielkie były moje przewiny, a kara za nie – bardzo krótka – mówił. Pokryte strupami ciało było zwilżane wodą święconą, ale wydzielało taki odór, że służba i księża uciekali. Majaczący władca widział ogień piekielny i wzywał na przemian Boga i swojego spowiednika. Zmarł 10 maja 1774 r. o godzinie 15.30. Miał 64 lata, z których 59 zasiadał na tronie.
Dworzanie natychmiast uciekli i przy ciele monarchy pozostali tylko nieliczni duchowni. Balsamowanie ciała uznano za niemożliwe i zbyt niebezpieczne, więc zwłoki owinięto w nasycone aromatem prześcieradła i zamknięto w dwóch ołowianych trumnach wypełnionych otrębami. 12 maja po zachodzie słońca trumna z ciałem Ludwika XV opuściła Wersal w zwykłej karocy. Eskortowały ją dwa powozy, 20 paziów i 50 gwardzistów na koniach.
Ludwik XV został pochowany obok innych królów Francji w bazylice Saint-Denis.

Ciekawostki:
W sumie miał 15 kochanek.

Lotaryngia- kraina historyczna i region administracyjny w północno-wschodniej Francji.

Źródła: wikipedia.org

Katarzyna Grimaldi

Katarzyna Grimaldi-z domu de Gramont, księżna Monako, księżna Valentinois ur. 1639, zm. 4 czerwca 1678 w Paryżu, francuska arystokratka, od 10 stycznia 1662 do 4 czerwca 1678 księżna Monako jako żona księcia Ludwika I.

Katarzyna urodziła się około 1639 roku we francuskiej rodzinie arystokracji. Miała troje rodzeństwa: braci Armanda i Antoniego Karola, wicehrabiego Navarry oraz siostrę Henriettę Katarzynę. Armand wywołał skandal, zostając kochankiem księcia Orleanu, Filipa Burbona Orleańskiego i jego małżonki, księżnej Henrietty Anny Stuart. 
Księżna Katarzyna słynęła z nieprzeciętnej urody, inteligencji i poczucia humoru. Była trzy lata starsza od swojego męża. Poprzednio zakochana była w swoim kuzynie, Antomin Nopar. Po narodzinach pierwszego syna i objęciu przez męża rodzinnego tronu wyjechała do Monako. Spotkało się to z niezadowoleniem samego króla Ludwika XIV, któremu księżna od dawna się podobała. Po powrocie do Paryża wznowiła romans z kuzynem Nopar. Ten odmówił zaprzestania związku ze swoją krewną, za co król uwięził go na sześć miesięcy.
Księżna coraz częściej stawała się uczestniczką skandali. Po uwięzieniu jej kochanka zaprzyjaźniła się bardzo blisko z księżną Henriettą Anną Stuart, kochanką jej brata i córką króla angielskiego. Brat Katarzyny był też kochankiem męża Henrietty. W tym czasie Ludwik I Grimaldi zdecydował, że przyjedzie do Paryża. Król Ludwik XIV wymyślał mu wówczas różne zadania militarne i dyplomatyczne, byle jak najrzadziej pojawiał się na dworze. A jego małżonkę uczynił kolejną własną kochanką. Ich romans trwał kilka miesięcy.
Wtedy na dworze francuskim rozpoczęło się prawdziwe błędne koło romansów. Ludwik XIV spotykał się z Katarzyną, Henrietta próbowała ich rozdzielić, aby z powrotem król Francji powrócił do poprzedniej kochanki, Walerii, a kiedy to się nie powiodło - do słynnej Madame de Montespan. Ponadto mówiono, że romans łączy również... Katarzynę i Henriettę. Księżna Monako zaczęła potem relację z Chevalier de Lorraine, przyjacielem męża Henrietty, co spowodowało rozpad przyjaźni pomiędzy kobietami. Po niecałym roku w Paryżu Katarzyna zdecydowała na następne cztery lata powrócić do Monako.
W 1672 książę Ludwik musiał udać się na wojnę Francji z Holandią, a Katarzyna wykorzystała okazję, by znów jechać do Paryża. Pojawiła się na dworze i otrzymała pozycję "kobiety czekającej" - jeżeli królowi znudziłby się romans z Madame de Montespana, ona zostałaby jego następną kochanką. Król kupił jej dom w St Germain, gdzie spędziła sześć ostatnich lat życia. Zmarła 4 czerwca 1678 w Paryżu w wieku trzydziestu dziewięciu lat. Cały majątek odziedziczył jej mąż, z którym oficjalnie żyła w separacji od 1673 roku.





Źródła: wikipedia.org

Filip I

Filip I ur. 21 września 1640 w Saint-Germain-en-Laye, zm. 8 czerwca 1701 w Saint-Cloud. Młodszy syn króla Francji Ludwika XIII i Anny Austriaczki, córki króla Hiszpanii Filipa III, brat króla Francji Ludwika XIV. Nosił około 21 tytułów np. Delfin Owernii od 1693 r., de Montpensier od 1693 r.

Jego matka od dzieciństwa przyzwyczajała go do noszenia damskich sukien, malowania twarzy i różnych kobiecych zajęć. Miało to na celu podważyć wiarygodność Filipa jako potencjalnego pretendenta do tronu Francji i umocnienie pozycji jego starszego brata. Jako dorosły mężczyzna Filip zachował dawne nawyki. Odebrał również wszechstronne wykształcenie.
Filip znakomitym wodzem. Często dowodził swojej odwagi i militarnych zdolności na polu bitwy.

Filip miał dwie żony, ale powszechnie znane były jego homoseksualne skłonności. Jeszcze jako młodzieniec, pod koniec lat 50. XVII w. zakochał się w Filipie de Lorraine-Armagnac. Później utrzymywał licznych faworytów, co napawało obrzydzeniem jego pierwszą żonę.
Filip był chorobliwie zazdrosny o żonę, znęcał się nad nią, a jego faworyci otwarcie z niej kpili.

Księżna Henrietta Anna zmarła w czerwcu 1670 r., nie bez podejrzeń o otrucie. Jako potencjalnych trucicieli wskazywano kochanków jej męża. Filip ożenił się ponownie z Elżbietą Charlottą von Pfalz-Simmern. Druga żona patrzyła przychylniejszym okiem na upodobania męża, aczkolwiek dochodziło między nimi do kłótni na temat stałej obecności faworytów Filipa w ich rezydencji.

W 1692 r. nie protestował kiedy Ludwik XIV ożenił swoją nieślubną córkę Franciszkę Marię z synem Filipa, również Filipem. Kilka lat później jednak, kiedy Ludwik XIV zaczął krytykować jego syna, Filip wystąpił w jego obronie z takim zapałem, że kamerdyner królewski wszedł do sypialni Ludwika i zwrócił braciom uwagę, że ich krzyki słyszy cały dwór królewski. Był to podobno jedyny przypadek, kiedy ktoś podniósł głos na Króla Słońce. Filip zmarł wkrótce po tej awanturze.

Filip lubił dworskie życie, hazard, młodych mężczyzn i różne uroczystości. Pomimo iż liczne długi Filipa spłacał jego królewski brat, stosunki między Ludwikiem a Filipem były bardzo bliskie i bracia spędzali razem wiele czasu.

Książę Orleanu zmarł w Saint-Cloud w 1701 r. w wyniku ataku apopleksji po kłótni z bratem.

Źródła: wikipedia.org

Anna Boleyn

Anna Boleyn-druga żona króla Henryka VIII Tudora, koronowana w 1533 r. na królową Anglii i Irlandii ur. 1501/1507, zm. 19 maja 1536. 

Anna wychowywała się w zamku Hever w hrabstwie Kent wraz ze swoim rodzeństwem Marią Boleyn i Jerzym Boleynem. Otrzymała edukację typową dla kobiety z jej klasy. Nauczono ją arytmetyki, czytania, pisania i gramatyki, także historii i genealogii rodu. W zakres wychowania przyszłej damy wchodziły także gospodarskie umiejętności takie jak zarządzanie gospodarstwem domowym, dobre maniery, taniec, muzyka, śpiew, wyszywanie i szycie. Nauczyła się też popularnych wówczas gier: karty, szachy i kości, oraz łucznictwa, jeździectwa i polowania. W 1514 jako dwórka Marii Tudor siostry Henryka VIII wyjechała wraz ze swoją siostrą Marią do Francji, gdzie w październiku 1514 Maria Tudor poślubiła króla Ludwika XII. Zaledwie trzy miesiące po zawarciu małżeństwa Ludwik XII zmarł. Maria Tudor powróciła do Anglii, natomiast Anna z siostrą pozostały na dworze francuskim, jako damy dworu 15-letniej wówczas królowej Klaudii, żony króla Franciszka I. były tam przez siedem lat i odebrały staranne wykształcenie. Anna pogłębiła swoją znajomość francuskiego, interesowała się modą i kwestiami religijnymi. Poznała dokładnie obyczaje i kulturę francuską. W 1521 Anna została odwołana do Anglii. W styczniu 1522 wypłynęła z Calais i wróciła do ojczyzny gdzie po jakimś czasie została damą dworu królowej Katarzyny Aragońskiej. Anna został wezwana do Anglii by poślubić irlandzkiego kuzyna Jamesa Butlera, starszego od niej kilkanaście lat. James był na dworze starając się o tytuł i posiadłości markiza Ormondu. Siostra Anny, Maria została odwołana z dworu francuskiego wcześniej. W lutym 1520 w Greenwich w obecności Henryka VIII poślubiła drobnego szlachcica Williama Careya i wkrótce potem stała się królewską kochanką. Była nią w latach 1522–1526, istnieją nawet przypuszczenia, że dwoje z jej dzieci – Katarzyna, urodzona w 1524, i Henryk, urodzony w 1526 – to dzieci Henryka VIII, ale żadnego z nich nie. Na dworze Anna zadebiutowała 4 marca 1522 podczas przedstawienia na cześć ambasadorów cesarza grając rolę Wytrwałości. Wzięła udział w skomplikowanym tańcu razem z Marią Tudor, swoją siostrą i innymi damami dworu. Wszystkie były ubrane w białe suknie wyszywane złotem. Szybko została zauważona na dworze i zdobyła sobie pozycję damy wytyczającej trendy w modzie i otoczonej adoratorami. Należał do nich między innymi Henryk Percy, syn hrabiego Northumberland, z którym była potajemnie zaręczona. Narzeczeństwo z Percym zostało zerwane z powodu woli ojca, który nie zaakceptował Anny. Anna jakiś czas spędziła w majątku rodziny, a po powrocie na dwór po raz kolejny została dwórką Katarzyny. Nie wiadomo, kiedy dokładnie Henryk VIII zwrócił uwagę na Annę Boleyn, ale z pewnością nastąpiło to już po tym jak Henryk był pewien, ze nie doczeka się kolejnych dzieci z obecnego małżeństwa. W 1526 Henryk VIII zaproponował Annie tytuł oficjalnej kochanki. Anna nie zgodziła się. Odmowa jeszcze bardziej zachęciła króla i jego uczucia względem Anny Boleyn zamieniły się z zauroczenia w prawdziwą miłość. Od początku Anna Boleyn postawiła sprawę jasno, jedyną rolę jaką mogła zaakceptować była pozycja jego żony i królowej. W przeciągu roku król Henryk VIII obiecał Annie rozwód z Katarzyną Aragońską i małżeństwo. Na decyzję Henryka na pewno wpływ miał fakt, że z małżeństwa z Katarzyną Aragońską nie miał syna, dziedzica angielskiego tronu. Ślub Henryka VIII Tudor z Anną Boleyn odbył się w tajemnicy 25 stycznia 1533 w Londynie. Anna była już wtedy w ciąży. 23 maja 1533 r. Tomasz Cranmer uznał poprzednie małżeństwo króla Henryka VIII z Katarzyną Aragońską za nieważne i niebyłe, a pięć dni później 28 maja 1533 r. małżeństwo króla z Anną Boleyn za legalne i ważne. W 1534 r. królowa Anna była ponownie w ciąży. W tym okresie Anna i Henryk cieszyli się spokojem i ciągle byli sobie oddani, ciąża jednak zakończyła się poronieniem przed świętami Bożego Narodzenia 1534. Wkrótce w ich małżeństwie rozpoczęły się problemy. Anna Boleyn dowiedziała się o kochankach króla i dawała wyraz zazdrości, gdyż wiedziała, że zainteresowanie Henryka VIII innymi kobietami stanowiło dla niej zagrożenie. Zazdrosna Anna uknuła intrygę mającą na celu pozbycie się nowej miłości Henryka. Pomogła jej w tym Jane Parker. Gdy Henryk odkrył, co się dzieje, wpadł w złość. Dyskutował z Cranmerem i Cromwellem możliwość rozwodu z Anną bez konieczności powrotu do Katarzyny. W październiku 1535 Anna była ponownie w ciąży i wyglądało na to, że kryzys został zażegnany. Wiedziała, że dopóki nie urodzi syna, jej pozycja u boku króla jest zagrożona. 7 stycznia 1536 r. zmarła Katarzyna Aragońska. Wieść o jej śmierci dotarła na dwór angielski następnego dnia i została przyjęta z radością, Następnego dnia Henryk i Anna byli ubrani na żółto, kolor oznaczający radosne święto i uczcili ją uroczystościami. 24 stycznia 1536 podczas turnieju Henryk spadł z konia i był nieprzytomny przez 2 godziny, lekarze nie byli pewni, czy wróci do życia. Pięć dni później w dniu pogrzebu Katarzyny, Anna zastała Henryka VIII w niedwuznacznej sytuacji z Jane Seymour, która siedziała mu na kolanach, co doprowadziło ją do szoku i wkrótce poronienia spodziewanego dziecka; jak się okazało był to chłopiec. Strata dziecka była dla Anny i Henryka VIII ogromnym ciosem. Był to koniec ich małżeństwa. Henryk po raz kolejny zrozumiał, że obecnym małżeństwie nie doczeka się męskiego potomka. Dla wszystkich nieuznających małżeństwa z Anną Henryk VIII nie był jej mężem, lecz wdowcem po śmierci Katarzyny Aragońskiej, a to umożliwiało mu poślubienie kolejnej kobiety. Henrykowi nie wystarczało oddalenie Anny, ani kolejny rozwód. Uznał, że jednym rozwiązaniem będzie pozbycie się jej w najszybszy i jednoznaczny sposób. Pod koniec kwietnia flamandzki muzyk w służbie Anny Boleyn Mark Smeaton został aresztowany. Początkowo zaprzeczał oskarżeniom iż jest kochankiem królowej, później się przyznał prawdopodobnie pod wpływem tortur lub obietnic wolności. Inny dworzanin Sir Henryk Norris również został aresztowany, ale nie torturowano go ponieważ był arystokratą. Wkrótce przed aresztowaniem Norris był traktowany przez króla uprzejmie, podczas święta majowego zaoferował mu własnego konia. Wygląda na to, że to właśnie wtedy został powiadomiony o przyznaniu się Smeatona i nakazał aresztowanie pozostałych podejrzanych. Henryk Norris zaprzeczał swojej winie i przysięgał iż królowa jest niewinna. Jednym z najważniejszych dowodów w śledztwie był zasłyszany pod koniec kwietnia fragment rozmowy z Anną, kiedy oskarżała go o zbyt częste odwiedziny w jej komnatach i to nie by adorować jej damę dworu Madge Shelton ale ją samą. Dwa dni później aresztowani zostali Sir Francis Weston oraz Sir William Brereton służący króla. 12 maja w Westminster odbył się proces czterech z oskarżonych. Weston, Brereton i Norris zapewniali o swojej niewinności, a tylko torturowany Smeaton przyznał się do winy. Trzy dni później w Tower odbył się proces Anny Boleyn. Anna została oskarżona o cudzołóstwo, kazirodztwo i zdradę stanu. Od decyzji króla zależało czy wyrok zostanie wykonany przez ścięcie czy spalenie. 14 maja Cranmer ogłosił iż małżeństwo Anny i Henryka zostaje rozwiązane. Rankiem w piątek, 19 maja 1536 r. wykonano wyrok Anny. Jeden cios miecza zakończył jej życie. Powszechnie uważa się, że wszystkie zarzuty stawiane Annie Boleyn zostały spreparowane. Anna Boleyn została pochowana na terenie zamku Tower of London w kaplicy St Peter ad Vincula w pobliżu miejsca, gdzie stał szafot, w anonimowym grobie wśród wielu innych osób straconych w czasie panowania Henryka VIII.

Henryk VIII i Anna Boleyn

Źródła: wikipedia.org

Afera naszyjnikowa

Afera naszyjnikowa-Skandaliczne oszustwo dokonane u schyłku XVIII wieku we Francji, wymierzone w autorytet Marii Antoniny, królowej Francji.

Dwoje oszustów: hrabina de La Motte wraz z mężem (Nicolas de La Motte) wykorzystało naiwność kardynała de Rohan zabiegającego o względy królowej. Przedmiotem oszustwa był naszyjnik uchodzący w tamtych czasach za najdroższy, zwany także „klejnotem dla królów”, oferowany przez dwóch zamożnych jubilerów.

Maria Antonina

Kardynał de Rohan

Hrabina de la Motte zaproponowała kardynałowi de Rohan pośrednictwo w zakupie dla królowej drogocennego naszyjnika, wykonanego uprzednio dla pani du Barry. Podobno sama królowa nie mogła dokonać transakcji ze względu na sprzeciw męża. Kardynał zgodził się i wynegocjował z jubilerami umowę na sprzedaż królowej naszyjnika za 1,4 mln liwrów, płatnych w czterech półrocznych ratach. Hrabina podrobiła podpis królowej na umowie, kardynał przekazał naszyjnik hrabinie, a ona na jego oczach umówionemu, rzekomemu posłańcowi królowej. Gdy minął termin płatności pierwszej raty, jubilerzy zwrócili się do Marii Antoniny z prośbą o zapłatę należności, jednakże królowa zbagatelizowała zaistniałą sytuację.
Po miesiącu nastąpiła przed Ludwikiem XVI konfrontacja jego małżonki, bankierów i kardynała de Rohan, który przedstawił królowi umowę z rzekomym podpisem królowej: Marie Antoinette de France. Okazało się, że umowa została podpisana innym charakterem pisma niż pismo królowej. Oszustka nie wiedziała również o tym, że Maria Antonina mogłaby używać w podpisie tylko de Lorraine d’Autriche (czyt. Du loren datrisz), a nie de France. Oszustwo wyszło na jaw, ale tymczasem "zniknął" małżonek hrabiny wraz z naszyjnikiem i schronił się w Londynie, zajmując się pokątną sprzedażą klejnotów z wyłudzonego naszyjnika.
W procesie prowadzonym przez Sąd Najwyższy Francji głównym oskarżonym był kardynał de Rohan. Pochodząc z wpływowego rodu obronił się i tylko hrabina skazana została na dożywotnie więzienie, z którego po roku uciekła do Anglii. Niezależnie od wyroku sądowego republikańscy wrogowie monarchii nadal głosili, że aferę zainspirowała sama królowa. Ludwik XVI próbując oczyścić królową z zarzutów, odwołał się do parlamentu, ale ten będąc wrogi monarchii, podtrzymał fałszywe podejrzenia przeciwko królowej.

Źródło: wikipedia.org

Maria Vetsera

Maria Vetsera - ur. 19 marca 1871, zm. 30 stycznia 1889 – baronówna.

12 kwietnia 1888 roku Maria była na wyścigach konnych w Freudenau w Prater i tam spotkała arcyksięcia Rudolfa. Rudolf wziął ją na przechadzkę i dał jej mały prezent. Hrabina Maria Larisch (1856-1940), córka księcia Ludwika, najstarszego brata cesarzowej Elżbiety, pomogła dostać się Marii na salony, do arcyksięcia Rudolfa.
W styczniu 1889 roku znajomość z arcyksięciem przekształciła się w namiętny romans, który był znany wielu, łącznie z cesarzem Franciszkiem Józefem. Pod koniec stycznia Rudolf miał poważną sprzeczkę z cesarzem prawdopodobnie o jego romans z młodą baronówną. Jak się okazało Rudolf zamierzał popelnić samobójstwo.

Początkowo arcyksiążę Rudolf wybrał, na towarzyszkę ostatnich chwil,
swoją wieloletnią kochankę, prostytutkę, Mitzi Caspar. Jednak ta odmówiła popełnienia z nim samobójstwa. Po odmowie Mitzi, arcyksiążę zaczął poszukiwania nowej kandydatki, z którą mógłby zakończyć życie. Wówczas poznał Marię.
Rudolf podarował Marii żelazny pierścień z wygrawerowanymi dużymi literami: I.L.V.B.I.D.T. – ("In Liebe Vereint Bis In Den Tod"), co w tłumaczeniu na język polski znaczy: Związani miłością aż do śmierci. Baronówna zaś ofiarowała mu złotą papierośnicę i kazała na niej wygrawerować: 13 stycznia 1889. Dzięki przeznaczeniu.
29 stycznia 1889 roku Rudolf i Maria byli razem na królewskim polowaniu w Mayerling, znajdującym się 30 kilometrów od Wiednia. Dwoje kochanków znaleziono martwych następnego ranka. Marię Vetserę zabrano po kryjomu z Mayerlingu i pochowano na pobliskim cmentarzu Heiligenkreuz.





Źródło: wikipedia

Ród Hochberg

Ród, który przybył na Śląsk z Miśni pod koniec XIII w. Na początku XX wieku dysponowali największym majątkiem ziemskim.

Jan Henryk XV von Hochberg urodzony 23 kwietnia 1861 roku w Pszczynie, zmarł 31 stycznia 1938 roku w Paryżu.
Książę von Pless, hrabia von Hochberg. Był pierworodnym synem Marii von Kleist oraz Jana Henryka XI von Pless.
W roku 1890 Jan Henryk XV dostał się na stanowisko sekretarza w ambasadzie niemieckiej w Londynie. 
Tam poznał młodszą Marię Teresę Oliwię Hochberg von Pless. 

księżniczka "Daisy"

Maria Teresa Oliwia Hochberg von Pless urodzona została 28 czerwca 1873 roku.
Nazywano ją Daisy, czyli Stokrotka. Była angielską arystokratką powiązaną z pałacem w Pszczynie i zamkiem Książ. Najstarsza córka pułkownika Williama Cornwallis-Westa.
Miała szczęśliwe dzieciństwo w zamku Rithin, w północnej Walii. Uważana była za jedna z najpiękniejszych kobiet w świecie arystokratycznym tych czasów. 
Jej losy splotły się z domem Hochebrgów podczas balu maskowego wydanego przez księcia Walii. Poznała tam swojego przyszłego i starszego o 11 lat męża, Hansa Heinricha XV, księcia von Pless. Znajomość ta dość szybko się rozwinęła. 8 grudnia 1891 roku, kiedy minął rok od nawiązania znajomości, osiemnastoletnia Daisy poślubiła Hansa. Intensywnie podróżowała z mężem po Europie, gdyż w zamku czuła się jak intruz. Jednak podróże się skończyły, a Hans Henrich musiał zająć się państwem. Zaczął zaniedbywać żonę. Po ukończeniu I wojny światowej ostatecznie rozwiedli się. Z małżeństwa z Marią Teresą urodziło się 4 dzieci:

• -N.N. córka (zmarła po urodzeniu)
• -Jan Henryk XVII, 
• -Aleksander 
• -Konrad (zwany Bolko).

Kotylda oraz  Jan Henryk 

W 1925 zawarł związek małżeński z Klotyldą de Silva y Gonzales de Candamo. W styczniu 1925 roku Jan Henryk XV von Hochberg, książę Pszczyński i baron na Książu zawarł drugie małżeństwo z poznaną na balu w Wiedniu, piękną czarnowłosą Hiszpanką.
Daisy mieszka wówczas w Monachium, na ceremonię przybywają jedynie synowie. Stary książę, wpatrzony w młodą żonę, promieniał radością, nie dostrzegając pełnych zachwytu spojrzeń kilkunastoletniego Bolka, kierowanych w stronę macochy. 
Natomiast najstarszy syn Henryk, nieakceptujący związku ojca, ostentacyjnie przedstawił mu swoją narzeczoną, starszą od siebie wdowę – Katarzynę von Brenkhein. W chwili ślubu Klotylda miała 27 lat, a Jan 64. Stary książę, mimo kłopotów natury podatkowej, czuł się szczęśliwy. Klotylda była bardzo czuła. Dbała o regularne godziny snu swojego coraz bardziej schorowanego małżonka i wypoczynkowe wyjazdy do niemieckich i austriackich kurortów. Sama też chętnie wyjeżdża, wtedy wysyła mężowi z każdego miejsca pobytu karty i listy, że tęskni, że pragnie jak najszybciej znaleźć się w jego ramionach. W rzeczywistości ramiona należały do najmłodszego syna Hochbergów, Bolka, które mieszkał z ojcem i macochą w Książu.
Skutki tajemne schadzek o najbardziej nieprawdopodobnych porach i miejscach nie dały na siebie długo czekać. W 1929 roku Kotylda urodziła córeczkę Beatrice, a rok później na świat przyszedł Konrad Józef (zmarł jako niemowlęcie). Podejżewano już, iż dzieci były owocem romansu Kotyldy i pasierba, choć były mąż Daisy uznał je za własne. O romansie było już wtedy głośno nie tylko w niemieckiej prasie. Jan Henryk bał się skandalu, więc płacił rachunki syna oraz niewiernej żony. Niedługo później, romans staje się jawnym skandalem. Jan Henryk znosił to z pozorną obojętnością, lecz coraz częściej widywano go przy stolikach kasyna w Monte Carlo. W 1934 roku rozwiódł się z Hiszpanką, gdyż nie mógł tego znieść. Jan Henryk postanowił przeciąć czworokąt, a nieodpowiedzialny Bolko zaplatał się w romans z pewną rozwódką z Berlina. Ojciec wezwał syna i Kotyldę i pod groźbą wydziedziczenia kazał synowi poślubić Kotyldę i uznać wszystkie dzieci za swoje.
Młodzi zgadzają się i biorą ślub. Najmłodszy syn Daisy zmarł w tajemniczych okolicznościach w wieku zaledwie 26 lat.  Aresztowany przez gestapo w hotelu w Gliwicach, trafił do więzienia. Zadłużony, żyjący ponad stan Bolko był wmieszany w jakieś podejrzane kryminalne afery, na domiar złego toczyła go, jak się wówczas eufemistycznie mówiło, sekretna choroba. Daisy utrzymywała, że to białaczka. Bolko zmarł w Pszczynie w dwa miesiące po zwolnieniu z więzienia. Było to w czerwcu 1936 roku. Kotylda udała się z dziećmi i pielęgniarką do Warszawy. Hiszpanka zmarła w 1978 roku, w Monachium.


Źródło: www.ksiaz.eu, daisyvonpless.wordpress.com, wikipedia.org

Maria Walewska

Maria Walewska - ur. 7 grudnia 1786 w pałacu w Kiernozi niedaleko Łowicza, zm. 11 grudnia 1817 w Paryżu – kochanka cesarza Napoleona Bonaparte. Była córką Mateusza Łączyńskiego i Ewy Zaborowskiej. W dzieciństwie (ok. 1795–1801) wraz z dwoma braćmi wychowywana była przez ojca Fryderyka Chopina – Mikołaja.

Pod koniec 1804 r. wzięła ślub z szambelanem Anastazym Walewskim. 13 czerwca 1805 roku, po powrocie z podróży poślubnej do Włoch, urodziła syna – Antoniego Bazylego Rudolfa. Nie jest zbyt prawdopodobne, aby zniedołężniały, blisko pół wieku starszy od Marii szambelan był biologicznym ojcem tego dziecka, urodzonego niespełna 6 miesięcy po ich ślubie. Małżeństwo to zatem miało może na celu ratowanie honoru panny Łączyńskiej. (Ojcem był prawdopodobnie Arkadij Suworow, cioteczny wnuk feldmarszałka rosyjskiego, odrzucony przez rodzinę Marii Łączyńskiej ze względów „patriotycznych”.) Niemniej jednak syn został uznany przez szambelana Anastazego i uważany był w późniejszych latach za podobnego do ojca.

W styczniu 1807 r. Maria Walewska spotkała się z cesarzem Napoleonem, oficjalnie po raz pierwszy widząc go podczas balu w warszawskim Zamku Królewskim, choć inni twierdzą, iż odbyło się to w pałacu Michała Poniatowskiego w Jabłonnie. Wkrótce potem, w wyniku awansów, prezentów i liścików cesarza, została jego oficjalną kochanką. W lipcu Napoleon podpisał z Rosją i Prusami traktaty pokojowe i wyjechał do Paryża. Nie jest pewne, czy zabrał Marię Walewską ze sobą.
W 1809 roku Maria Walewska mieszkała przez kilka miesięcy w pałacu Schönbrunn (czyt. Szonbrun) Napoleona. W tym czasie zaszła z nim w ciążę. Powróciła do Walewic, gdzie 4 maja 1810 r. urodziła Aleksandra Floriana Józefa. Napoleon właśnie dzięki Marii przekonał się, że przyczyną braku potomka z jego małżonką Józefiną nie jest on sam. Wkrótce wziął z nią rozwód, motywowany względami dynastycznymi, po czym poślubił Marię Ludwikę, córkę cesarza Austrii (Franciszka II Habsburga), która dała mu legalnego potomka w marcu 1811 roku.

Napoleon jednak otoczył dyskretną opieką tak Marię, jak i obu jej synów, obdarowując Walewską pałacykiem w Paryżu, gdzie zamieszkała z nimi jeszcze w 1810 roku. Wkrótce nadał Aleksandrowi tytuł hrabiego oraz przynoszące zysk posiadłości ziemskie. Tak zabezpieczona Maria złożyła w Warszawie wniosek o unieważnienie małżeństwa z Anastazym Walewskim, jakoby zawartego pod przymusem jej matki i brata. W sierpniu 1812 r. uzyskała rozwód, a po kilku miesiącach – pojechała do Paryża.
We wrześniu 1814 roku, po abdykacji Napoleona, odwiedziła go wraz z synem i bratem Teodorem, a ostatni raz spotkała się z nim w 1815 roku.

W tych latach nawiązała romans z kuzynem Napoleona, hrabią i marszałkiem Francji, Filipem-Antonim d'Ornano, z którym zawarła ślub 7 września 1816 r. 9 czerwca 1817 r. Maria urodziła Rudolfa Augusta, swego trzeciego syna. Wkrótce jednak, ciężko chora na kamicę nerkową i osłabiona przez karmienie dziecka piersią (co jej zarzucał w swych wspomnieniach, jako nieostrożność, Aleksander), zmarła 11 grudnia 1817 roku.
Serce Marii Walewskiej  znajduje się w grobowcu rodzinnym Ornano, obok prochów jej zmarłego w 1863 r. małżonka, na cmentarzu Père Lachaise (czyt. Perlaszes) w Paryżu, natomiast ciało przewieziono w 1818 do Kiernozi, gdzie 27 września pochowano je w tamtejszym kościele parafialnym.

Potomkowie jej drugiego syna Aleksandra żyją do dziś, nadal też istnieją hrabiowie d'Ornano, potomkowie trzeciego syna Marii Rudolfa Augusta. Prawnuk Marii opublikował na początku lat 50. XX w. szereg prac o Walewskiej i Aleksandrze, wykorzystując dokumenty rodzinne, m.in. dziennik Marii. Jego brat Guillaume (czyt. Gjum), w latach międzywojennych w Warszawie, ożenił się z Polką, Elżbietą Michalską. Syn tej pary, praprawnuk Marii, Michel d'Ornano, dwukrotny minister kultury i środowiska V Republiki Francuskiej, po przejęciu gazety Rzeczpospolita był odpowiedzialnym wydawcą tego pisma. Hrabiowie d'Ornano są właścicielami fabryki perfum Sisley SA, którą dziś kieruje wraz z synem Filipem Izabela d'Ornano.

Źródło: wikipedia.org

Diana de Poitiers

Diana de Poitiers, Księżna de Valentinois - ur. 3 września 1499, zm. 25 lub 26 kwietnia 1566 – najbardziej wpływowa faworyta króla Francji Henryka II Walezjusza.

Faworyt – mniej lub bardziej oficjalny kochanek królowej bądź króla. Również określenie osoby zaufanej, obdarzonej szczególną łaską królewską i zazwyczaj pełniącej funkcję pierwszego ministra lub pierwszej damy dworu.

Słynęła z nieprzeciętnej urody, często pozowała rzeźbiarzom i malarzom. Artyści najchętniej portretowali ją jako boginię łowów Artemidę - Dianę. 
Według świadka z epoki, Brantome'a, codziennie rano wypijała kilka filiżanek płynu ze sproszkowanym złotem, co według ówczesnych alchemików miało zapewnić zachowanie zdrowia i urody, jednak stało się najprawdopodobniej przyczyną jej śmierci. W 2009 r. lekarze ze szpitala Raymond-Poincaré w Garches (czyt. Rejmond Pojnkarej w Garczeys) stwierdzili,że zawartość złota w zachowanych włosach Diany de Poitiers jest 500 razy wyższa niż normalnie.

Pierre de Bourdeille, seigneur de Brantôme- francuski historyk, żołnierz i biograf.

Źródło: wikipedia

Bolesław III Krzywousty

Bolesław Krzywousty, Jan Matejko

Bolesław III Krzywousty - ur. 20 sierpnia 1086, zm. 28 października 1138; okres panowania 1102 – 1138. Pochodził z dynastii Piastów, był synem Władysława I Hermana i Judyty czeskiej.

Ostatni z wielkich Bolesławów nie uwieńczył co prawda swych skroni koroną królewską jak jego poprzednicy: Chrobry i Śmiały, ale zyskał przecież nie mniejszą niż oni popularność w ocenie społecznej.

Już w wieku 7 lat wziął udział w łupieskiej wyprawie na Morawy. Autor biografii Krzywoustego napisał, że ten "chłopaczek" wraz z Sieciechem, który jako wojewoda reprezentował tu władzę księcia W. Hermana (ojca Bolesława), "spustoszyli przeważną część Moraw, przywiedli stamtąd obfity łup i jeńców i powrócili bez wypadku".

A teraz o obronie Głogowa z 1109 roku, kiedy to na ten gród najechał Henryk V w odwecie za wygnanie Zbigniewa – brata Bolesława. Niemiecki władca zagroził głogowianom, że jeśli sie nie poddadzą, to zabije zakładników. Gdy zaś głogowianie przystąpili do obrony, król niemiecki sądząc, że litość nad synami i krewniakami zmiękczy serca grodzian, polecił co znaczniejszych pochodzeniem spośród zakładników przywiązać do machin oblężniczych w przekonaniu, że tak bez krwi rozlewu otworzy sobie bramy miasta. W powieściowych przekształceniach naszych czasów kazano tym zakładnikom krzyczeć by obrońcy ich nie oszczędzali...i nie oszczędzili - Henryk V Głogowa nie zdobył. Zbigniew natomiast zginął w wyniku podstępu, kiedy to Bolesław zaprosił go do siebie rzekomo w celu pogodzenia się…

Książę Bolesław miał dużo grzechów na sumieniu (zabicie brata, a także Henryka IV), więc wypadałoby za nie odbyć pokutę. I tak się stało. Trudno powiedzieć na ile był to prawdziwy żal, a na ile gra polityczna, ale jak to opisuje Gall Anonim: Widzieliśmy bowiem tak znakomitego męża, tak potężnego księcia, tak lubego młodzieńca, jak po raz pierwszy przez dni czterdzieści pościł publicznie, leżąc wytrwale na ziemi w popiele i w włosienicy, wśród strumieni łez i łkań, jak wyrzekł się obcowania i rozmowy z ludźmi, mając ziemię za stół, trawę za ręcznik, czarny chleb za przysmaki, a wodę za nektar. (…) On sam ponadto starał się o to , by co dzień odprawiano mszę za grzechy i za zmarłych, by śpiewano psałterz i z wielkim miłosierdziem niósł pociechę nędzarzom, karmiąc ich i odziewając. A co ważniejsze nad to wszystko (…) z największą pobożnością odbył pielgrzymkę do św. Idziego i św. Stefana króla. (…) Co dzień też z miejsca noclegu tak długo szedł pieszo a niejednokrotnie boso (…) aż skończył godzinki o Najświętszej Pannie.

Bolesław Krzywousty zazwyczaj podejmował dobre decyzje polityczne, np. udało mu się zająć Pomorze Gdańskie, ale jak to jest do przewidzenia zdarzało mu się podjąć też niekorzystną decyzję np. popierając Borysa, pretendenta do tronu węgierskiego, sprawił, że Polska została wplątana w konflikt z Czechami i nowym cesarzem Niemiec – Lotarem.

Drużyna Bolesława Krzywoustego, S. Hajkowski

Oczywiście nie wolno tez zapomnieć, że po śmierci Bolesława rozpoczęło się rozbicie dzielnicowe, spowodowane tzw. Testamentem Bolesława Krzywoustego, czyli dokumentem mówiącym o podziale państwa na dzielnice, którymi mieli rządzić poszczególni synowie, pozostając pod zwierzchnictwem najstarszego księcia – seniora, który miał rządzić Krakowem, jako dzielnicą senioralną

.A skąd przydomek krzywousty?
"Książę miał krzywe i nieproste usta lub też wargi niezbyt właściwe" - K. Bunsh, Zdobycie Kołobrzegu. Psie Pole. Warszawa 1960

Źródło: Poczet królów i książąt polskich autorstwa Andrzeja Garlickiego oraz Poczet królów i książąt polskich autorstwa Mariusza Trąby i Lecha Bielskiego.

Zbigniew

Zbigniew, Leonard Chodźko

Zbigniew- ur. po 1070, zm. 8 lipca 1113(?) – książę Wielkopolski, Mazowsza i Kujaw w latach 1102–1107. Pierworodny syn księcia Władysława I Hermana i Przecławy.

Historia Zbigniewa jest wyjątkowa, podobnie jak jego imię, które nie było używane przez słowiańskich władców.

Dopóki Władysław Herman był młodszym bratem władcy, Zbigniew rósł szczęśliwie na jego dworze. Kłopot pojawił się wraz z wyniesieniem Hermana na tron książęcy. Co prawda Zbigniew był pierworodnym synem, co oznaczałoby, że jest następcą tronu, ale mówiono o nim, że nie jest "synem z prawego łoża". Jego matką była pierwsza żona Władysława Hermana - Przecława, która nie pochodziła z rodu książęcego, a w dodatku ślub został zawarty w tzw. obrządku słowiańskim. W związku z tym lepszym kandydatem wydawał się młodszy brat Zbigniewa - Bolesław. Wydaje się, że nawet ojciec był tego samego zdania, ponieważ wysłał Zbigniewa do szkoły katedralnej w Krakowie, a niedługo później macocha spowodowała wygnanie Zbigniewa do saskiego klasztoru mniszek (mniszek, nie mnichów - był to klasztor...żeński!).

Zbigniew był pokłócony z ojcem. W dodatku Sieciech (polityk wywierający silny wpływ na rządy Władysława Hermana) powoli przeciągał na swą stronę większość panów śląskich. Zbigniew widząc, że wielmoże opuścili go zbiegł w nocy, a ojciec go przeklął.

Później trafił do więzienia w grodzie Sieciecha. Był tam 4 lata, ale podczas zjazdu całej hierarchii kościelnej i świeckiej w 1097 Władysław Herman przyzwał Zbigniewa do siebie i pogodził się z synem.

Po śmierci Władysława Hermana, stosunki między braćmi były już  bardzo napięte. Wśród zaleceń ich ojca co do podziału królestwa było też pragnienie, by jeden z synów objął władzę zwierzchnią. Niestety tak naprawdę każdy z braci na własną rękę układał stosunki z sąsiadami.

Jednak mimo wszystkich wątpliwości to Zbigniew został wybrany przez możnych księciem zwierzchnim, zgodnie z poleceniem Hermana. Bolesław nie mógł się z tym pogodzić, więc wymyślił podstęp.

Zbigniewa oskarżono o planowanie napaści na brata. Na powszechnym wiecu przedstawiono "przechwycone wraz z posłańcem listy Zbigniewa, z których okazały się liczne zdrady". Gdy jednak Bolesław w "odwecie" zaatakował Zbigniewa okazało się, że ten wcale nie jest przygotowany do walki. Wojska Bolesława łatwo zajęły Gniezno. Wówczas Zbigniew oświadczył bratu posłuszeństwo, zatrzymał Mazowsze jako lennik, nie jako władca.

Pod koniec zimy następnego roku (1107) Bolesław, pod pozorem nieposłuszeństwa Zbigniewa ściągnął na niego Rusinów i Węgrów. Zbigniew musiał uciekać z kraju. Kilka lat potem Bolesław przywołał swojego brata pod przysięgą wierności i ... pozbawił go oczu. Gall Anonim stara się usprawiedliwić Krzywoustego tym, że Zbigniew przybył jak pan, okazując, że nie będzie służył, lecz panował. Niedługo po tym zdarzeniu Zbigniew umarł. Zbigniew nie dorastał do walki z takim przeciwnikiem jak Bolesław - Gall powiedział o Zbigniewie, że był to człowiek "zgoła pokorny i prosty", daleki od intryg i podstępów.

Źródło: Poczet królów i książąt polskich autorstwa Andrzeja Garlickiego; Poczet królów i książąt polskich autorstwa Lecha Bielskiego i Mariusza Trąby

Bolesław II Szczodry

Bolesław Śmiały, Jan Matejko

Bolesław II Szczodry-ur. ok. 1040, zm.  1081 – książę Polski w latach 1058–1076, król Polski w latach 1076–1079. Był pierworodnym synem Kazimierza Odnowiciela i Dobroniegi.

Kiedy po koronacji Bolesława stało się jasne, że rola Władysława Hermana (młodszego brata króla) znacznie osłabła prawdopodobnie sprowokował powstanie przeciw Bolesławowi, który doprowadził do jego wygnania. Nie wiadomo jak dokładnie przebiegało do zdarzenie, nie wiadomo również jaką rolę odgrywał w tym wszystkim biskup Stanisław ze Szczepanowa. Wiadomo jednak, że Bolesław skazał go na śmierć, co bezpośrednio doprowadziło do wygnania króla.  Na temat zgładzenia biskupa krążą rożne plotki, poczynając od tych, że zaangażował się w działalność opozycji przeciw Bolesławowi Śmiałemu a końcżąc na opisie Wincentego Kadłubka, który stwierdził, że król sam zaatakował biskupa, bo ten ciągle go upominał, mówiąc że jest zbyt surowy dla rycerzy.  Istnieje też nawet teoria, że Stanisław ze Szczepanowa został zamordowany podczas sprawowania Eucharystii. Jednak ciągle nie wiemy, co wydarzyło się naprawdę. 

Król Bolesław udał się na wygnanie na Węgry. Mimo że nie powinien czuć się szczególnie dobrze z tym co się stało, był podobno bardzo pyszny i lubił pokazywać swoją wyższość, czym (jak pisał Gall Anonim) przyspieszył swoją śmierć, bo ściągnął tym nienawiść u Węgrów. Tutaj też historia nie daje pełnej odpowiedzi, co tak naprawdę doprowadziło do śmierci Bolesława. 

Jeśli chodzi o jedynego syna króla Bolesława – Mieszka – wyjechał on razem z ojcem na Węgry. Gall Anonim bardzo go chwali na kartach swojej kroniki, ale nadal postać ta jest dosyć tajemnicza. 

Po śmierci króla władzę w Polsce objął Władysław Herman. Trzy lata później zabito dwudziestoletniego, dobrze zapowiadającego się Mieszka. Kronikarz nie podaje, co prawda, kto zamordował syna Bolesława, jednak można chyba śmiało sądzić, że było to morderstwo polityczne.  Z tego, co pisze Gall Anonim poddani bardzo długo opłakiwali śmierć Mieszka, który być może mógłby być bardzo dobrym królem.

Ciekawostka: Na koniec przytoczymy mocną opowieścią o tym, jakoby powróciwszy z wyprawy kijowskiej w 1077 roku, Bolesław wydał bardzo surowy wyrok na żony swoich rycerzy, które oddały się rozpuście z czeladzią służebną i niewolnymi mężczyznami podczas nieobecności mężów. Kazał im żywić psie szczenięta własnym mlekiem, a zrodzone z nieprawych związków dzieci były karmione przez psie matki. 

Ukaranie przez Bolesława Śmiełaego niewiernych żon rycerzy

Źródło: Poczet królów i książąt polskich autorstwa Lecha Bielskiego i Mariusza Trąby

Ludwik Sforza

Ludwik Sforza-książę Mediolanu (1494-1499)

Był on bezwzględnym władcą renesansowym, a zarazem wybitnym mecenasem sztuki.
Za jego panowania mediolański dwór stał się najświetniejszy w Europie, pracowali dla niego architekt Bramante i Leonardo da Vinci, który sportretował jego kochankę Cecylię Gallerani na obrazie "Dama z gronostajem" oraz nieślubną córkę Biankę (która zmarła 4 miesiące po ślubie najprawdopodobniej z rąk skrytobójcy!) na portrecie zwanym "La Bella Principessa".
"Dama z gronostajem" przedstawia Cecylię Gallerani, kochankę księcia Ludovico Sforzy, znajduje się w zbiorach Muzeum Książąt Czartoryskich w Krakowie. Trzymane przez modelkę zwierzę, nazywane gronostajem, a wcześniej łasiczką bądź fretką, ma złożone znaczenie symboliczne. Jego grecka nazwa "galée" zawiera się w nazwisku Gallerani – jest więc nawiązaniem do nazwiska modelki. Zwierzę jest również czytelnym symbolem Ludwika Sforzy, nazywanego „Ermellino” czyli „Gronostaj”. W czasie portretowania Cecylli prowadzono już negocjacje w sprawie małżeństwa Ludwika z Beatrice d'Este (czyt. Beatricze Deste), Leonardo da Vinci nie mógł w związku z tym ukazać kochanków splecionych w miłosnym uścisku. Gronostaj, spoczywający na łonie modelki, jest ukrytym przedstawieniem tej sytuacji.
Łasiczka może być również pojmowana jako alegoria (w sztuce i literaturze: postać, idea lub wydarzenie mające poza dosłownym znaczeniem stały umowny sens przenośny, np. kobieta z przewiązanymi oczami, mająca w jednej ręce wagę, a w drugiej miecz - alegoria sprawiedliwości) macierzyństwa, gdyż zgodnie z sięgającą antyku tradycją ułatwiała rozwiązanie. Artysta umieścił zwierzątko w taki sposób, by zakrywało brzemienność modelki (nosiła ona syna Ludowika – Cesare) jednocześnie w symboliczny sposób mówiąc o jej „błogosławionym stanie”.

                "La Bella Principessa"-Leonardo da Vinci
"Dama z gronostajem"- Leonardo da Vinci

Źródło: wikipedia.org

Kaziemierz I Odnowiciel

Kaziemierz I Odnowiciel- ur. 1016 - zm. 1058  – władca Polski w latach 1034-1058 (z przerwami), syn Mieszka II i Rychezy.

Po śmierci Mieszka II wybuchło tzw. Powstanie ludowe, które było skierowane przeciwko duchownym i możnowładztwu. Zniszczono wiele kościołów, a sporo ludzi znowu stało się poganami. Uważa się, że była to reakcja na przymusowe wprowadzenie chrześcijaństwa. Wcześniej nie miała tak gwałtownego ujścia, ponieważ państwem rządzili władcy, którzy byli w stanie wymusić posłuszeństwo na poddanych.
W dodatku w 1038 roku  na Polskę najechał książę czeski Brzetysław, który skorzystał z panującego chaosu i wywiózł relikwie Św. Wojciecha. Jak widać sytuacja była trudna, ale Kaziemierzowi udało się postawić Polskę na nogi.

Historia Kazimierza Odnowiciela wiąże się z Bolesławem Zapomnianym (jego rzekomym, starszym bratem), ponieważ Kazimierz był przeznaczony do stanu duchownego (w starszej literaturze był zwany także Mnichem), więc musiał istnieć starszy brat, który miał przejąć władzę w państwie.
Według tej teorii  Kazimierz musiał przejąć władzę(na co podobno zgodził się tylko ze względu na prośby osieroconego narodu), ponieważ Bolesław dopuścił się tak strasznych czynów, że został skazany na wieczne zapomnienie. Tak więc zrzucił habit i objął tron. Lecz w tym celu musiał uzyskać od papieża zwolnienie od ślubów zakonnych. Oto warunki jakie postawił papież:

1.    Za swojego księcia wszyscy poddani mieli płacić daninę - po denarze od głowy rocznie na rzecz papiestwa zwaną świętopietrzem.

2.    Mieli przestrzegać Wielkiego Postu w wymiarze 3 tygodnie dłuższym niż inne państwa

3.     Krótko strzyc głowy i nosić długie suknie.

W ten sposób uczeni tamtych czasów wytłumaczyli sobie odmiennych obyczajów kościelnych w Polsce i panującej tam w XIII wieku mody co do stroju i fryzury.

Jednak faktem jest, że obecnie nauka wyklucza istnienie Bolesława Zapomnianego. Historycy uważają, że postać ta została wymyślona na potrzeby ułatwienia wytłumaczenia skomplikowanych dziejów Polski.

A skąd przydomek „Odnowiciel”?

" Kazimierz nie zawojował Kijowa, nie przyłączył żadnej ziemi ościennej, ale przez całe życie szedł w górę, od zwycięstwa do zwycięstwa. Umierając zostawia kraj na nowo urządzony i ukierunkowany politycznie. (...) Kazimierz przełamał złą passę wojen toczonych równocześnie z wszystkimi sąsiadami, stał się Odnowicielem w pokoju." - Z.S Pietras, Kazimierz Odnowiciel. Katowice 1979

Kazimierzowi przypisuje się mu ponowną integrację państwa  i przyłączenie ziem, które utraciły łączność z Polską za panowania Mieszka II. Przeprowadził również duże reformy, zwłaszcza odnoszące się do spraw wojskowych, dzięki czemu rozpoczął się proces powstawania stanu rycerskiego.

Kaziemirz Odnowiciel powracający do Polski, Wojciech Gerson

Źródła: Poczet królów i książąt polskich autorstwa Andrzeja Garlickiego; Poczet królów i książąt polskich autorstwa Lecha Bielskiego i Mariusza Trąby

Bolesław Zapomniany

Bolesław Zapomniany-legendarny król Polski mający panować w latach 1034–1038, domniemany pierworodny syn Mieszka II, życie Bolesława datowano na lata 1014–1038. Wspomina o nim Kronika wielkopolska. Podaje ona, że po śmierci Mieszka II rządy objął jego pierworodny syn Bolesław. Według kroniki z powodu srogości i okropnych zbrodni życie skończył źle. Z przyczyny jego niegodziwości miał zostać wymazany ze spisu królów i książąt polskich i skazany na wieczne zapomnienie.

W rocznikach Kapituły Krakowskiej pod datą 1038 roku umieszczono zapis dotyczący zgonu króla Bolesława. Skoro Chrobry zmarł w 1025 roku, a Szczodry ponad pół wieku później (1081 lub 1082), mogło jedynie chodzić o ich nieobecnego w poczcie królów i książąt polskich imiennika. Pośrednio jego istnienie potwierdza także Rocznik małopolski, w którym Bolesław III Krzywousty nazwany jest Bolesławem IV, oraz Kodeks tyniecki (nie istniejący już) Bolesława Szczodrego z figurującą przy jego imieniu rzymską cyfrą III. To daje podstawy, by sądzić, że między Chrobrym a Śmiałym był jeszcze jeden Bolesław.

Informacje zawarte w Kronice wielkopolskiej zostały w zbliżonej wersji, powtórzone w późniejszych Rocznikach Mazowieckich i Rocznikach Świętokrzyskich, jednak w obu tych dziełach imię Bolesław, nie wiadomo czemu, zmieniono na Włodzisław. Jest jeszcze umieszczone w Tabula regnum Poloniae z końca XIV wieku wiele mówiące zdanie: Jeden waleczny król wymazany został z rzędu panujących.

Postać Bolesława Zapomnianego występuje również w wielu obcych dziełach, m.in. w niemieckiej Kronice z Braunweiler, gdzie jest mowa o okrutnym prześladowaniu Rychezy (pierwsza żona Mieszka II, który miałby być ojcem B. Zapomnianego) przez syna,w Kronice Czechów Kosmasa i w Kronice węgierskiej Chartiritusa Biskupa – fragment o wojskowej pomocy, jakiej udzielić miał Bolesław II Węgrom.

W starszej historiografii polskiej toczył się na temat istnienia Bolesława poważny spór. Argumenty zwolenników istnienia księcia były następujące:
1. Przeznaczenie Kazimierza Odnowiciela (Drugiego syna Mieszka II) do stanu duchownego miało świadczyć o tym, że na następcę Mieszka II był przeznaczony jakiś inny syn i to starszy. 
2. Imię Kazimierz nie było dotąd spotykane w dynastii piastowskiej, natomiast pierworodny syn Mieszka II mógł zostać nazwany imieniem wielkiego dziadka, Bolesława Chrobrego.
3. Nie wiadomo, kto rządził Polską w latach 1034–1039, w tym czasie bowiem Kazimierz mieszkał w Niemczech, a tron polski nie mógł być tak długo pusty.

Większość współczesnych historyków wyraża opinię, iż Bolesław Zapomniany stanowi wymysł kronikarza starającego się zapełnić lukę w informacjach źródłowych lub też, że nastąpiło we wspomnianej kronice pomieszanie Bolesława Zapomnianego z Bezprymem, pierworodnym synem Bolesława Chrobrego. O Bolesławie Zapomnianym nie wspominają żadne źródła mu współczesne, nie występuje także w przekazie Galla Anonima, który odmiennie opisuje losy kraju po śmierci Mieszka II.


Źródło: wikipedia