Jan Windsor

Jan Karol Franciszek urodził się 12 lipca 1905 roku w rezydencji należącej do księstwa Yorku, York Cottage, znajdującej się na terenach Sandringham House, w hrabstwie Norfolk, w Anglii. 
Jego ojcem był Jerzy, książę Walii, a matką Maria z Tecków, księżna Walii. Chłopiec był chory na padaczkę, jednak początkowo choroba nie dawała żadnych objawów, więc Jan był traktowany jak starsze rodzeństwo. Książę pierwszy napad padaczkowy w wieku miał czterech lat. Kolejny atak spowodował, że Jan nie uczestniczył w koronacji ojca 22 czerwca 1911 roku w Opactwie Westminsterskim. W 1917 roku otoczenie księcia zauważyło, że Jan jest zbyt wysoki, jak na 12 lat. To spowodowało, że chłopca zaczęto nazywać dzieckiem potworem. W 1918 roku król Jerzy V i królowa Maria obchodzili 25-lecie ślubu. Wyprawiono z tej okazji przyjęcie, na którym nie było jedynie chłopca. Nasilające się, coraz częstsze ataki doprowadziły do odosobnienia księcia. Rodzina królewska bała się skandalu (niedorozwój dziecka był uważany za ujmę rodziców). Z tego powodu umieszczono księcia w Wood Farm w Wolferton niedaleko Sandringham House w hrabstwie Norfolk. Janem opiekowała się niania. Zapraszano tam chorą na astmę dziewczynkę o imieniu Winifred. Była w podobnym wieku i towarzyszyła mu w zabawach na powietrzu. Królowa Maria również odwiedzała najmłodszego syna. Okazanie uczuć uniemożliwiała jej jednak pozycja królowej (do lat 20. XX wieku uważano, że nawet uśmiech jest nieodpowiedni dla członka rodziny królewskiej), jak i introwertyczna natura Marii. Choć królowa miała pięcioro dzieci, lecz z żadnym nie była blisko. Wychowaniem ich zajmowały się nianie, a dzieci często nie widziały rodziców przez kilka miesięcy. Jan zmarł nagle po ciężkim ataku epileptycznym 18 stycznia 1919 roku o godzinie 5:30 nad ranem. Podczas śmierci była przy nim tylko niania, która poinformowała rodzinę królewska o tym nieszczęśliwym wypadku. Pomimo wczesnej godziny, para królewska natychmiast udała się do Wood Farm, gdzie przez ostatnie trzy lata mieszkał książę.

Ciekawostki:
*Imię Jan jest uznawane za nieszczęśliwe dla brytyjskiej rodziny królewskiej, głównie za sprawą króla Jana bez Ziemi, ale także z powodu przedwczesnych i tragicznych śmierci dotykających członków rodziny królewskiej o imieniu Jan, m.in. księcia Jana z Walii, syna Edwarda VII i brata Jerzego V. Dlatego też od czasu śmierci księcia Jana w 1919 roku unika się nadawania tego imienia książętom brytyjskim. Diana, księżna Walii w 1982 r. chciała nadać nowo narodzonemu synowi imię Jan na cześć jej ojca, Jana, hrabiego Spencera, jednak dwór nie wyraził na to zgody (ostatecznie chłopcu dano imię William).

*Na historię księcia Jana, dotąd ukrywanego, zwrócono uwagę w mediach dopiero w 1998 roku, gdy w sprzedanych na aukcji w Paryżu albumach księcia Windsoru (Edwarda, najstarszego brata Jana) odnaleziono zdjęcie 9-letniego chłopca w stroju marynarskim, bardzo podobnego do Alberta, przyszłego Jerzego VI. Okazało się jednak, że chłopcem pozującym do fotografii nie było żadne ze znanych dzieci Jerzego V, a ukrywany przez lata książę Jan.

Królowa Wiktoria

Wiktoria z rodu Welfów, właśc. Aleksandryna Wiktoria-ur. 24 maja 1819 w Londynie, zm. 22 stycznia 1901 w Cowes na wyspie Wigh – królowa Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii przez 63 lata (od 20 czerwca 1837). Od 1 stycznia 1877 r. także cesarzowa Indii. Żona księcia Alberta Sachsen-Coburg-Gotha.

W 1835 r., w wieku 16 lat, Wiktoria poznała niemieckiego księcia, Alberta von Sachsen-Coburg-Gotha. Ponownie spotkała go w 1839 r. i z miejsca się w nim zakochała. Wiktoria i Albert byli blisko spokrewnieni (jej matka i jego ojciec byli rodzeństwem). Zdając sobie sprawę, że młodzieniec, mający rangę młodszego syna pomniejszego niemieckiego księcia, nie śmiałby poprosić o rękę królowej Wielkiej Brytanii, Wiktoria przejęła inicjatywę i zaproponowała mu małżeństwo.
Wiktoria poślubiła księcia Alberta 10 lutego 1840 r. Albert stał się znany jako książę-małżonek, chociaż tytuł ten formalnie uzyskał dopiero w 1857 r. Albert i Wiktoria mieli razem czterech synów i pięć córek.

Albert

Podczas pierwszej ciąży Wiktorii 18-letni Edward Oxford podjął próbę zamachu na królową, kiedy ta jechała ze swoim małżonkiem odkrytym powozem przez Londyn. Oxford wystrzelił dwa razy, ale za każdym razem chybił. Został oskarżony o zdradę, ale ostatecznie uniewinniono go z powodu jego choroby psychicznej. Zamach nie miał żadnego wpływu na przebieg ciąży. 21 listopada 1840 r. urodziła się pierwsza córka, Wiktoria, pierwsze z dziewięciorga dzieci Wiktorii i Alberta.
W 1842 r. miały miejsce trzy zamachy na życie królowej. 29 maja niejaki John Francis wystrzelił do królowej z pistoletu. Monarchini przebywała wówczas w powozie, a zamachowiec został błyskawicznie ujęty. Francis został oskarżony o zdradę i skazany na śmierć, ostatecznie karę zamieniono na dożywotnie więzienie. Książę Albert uważał, że potencjalnych zamachowców zachęcał przykład Oxforda z 1840 r. 3 lipca 1842 r., ledwie kilka dni po skazaniu Francisa, inny chłopak, niejaki John William Bean, również próbował zastrzelić królową. Chociaż jego pistolet był naładowany tylko papierem i tabaką jego czyn wciąż był karany śmiercią. Książę Albert stwierdził jednak, że byłaby to za surowa kara. Doprowadził więc do przyjęcia przez Parlament Aktu o zdradzie (1842 r.), która precyzowała, że otwarcie ognia w kierunku królowej, grożenie jej, rzucanie w nią różnymi przedmiotami, czy wydobywanie broni palnej i innych niebezpiecznych narzędzi w obecności królowej karane będzie 7 latami więzienia i chłostą. Beana skazano więc na 18 miesięcy pozbawienia wolności. Ani jego, ani żadnej innej osoby nie skazano nigdy na karę chłosty.

Wdowa z Windsoru:

Prawdopodobnie pierwsze zdjęcie na jakim znalazł się
ktoś z rodziny królewskiej. Wiktoria po lewo.

Książę-małżonek zmarł nagle 14 grudnia 1861 r. Jego śmierć załamała królową, która pogrążyła się w prawie permanentnej żałobie. Przez resztę życia ubierała się na czarno. Rzadko pokazywała się publicznie, jeszcze rzadziej opuszczała Londyn. Jej odosobnienie przydało jej przydomek "Wdowy z Windsoru". Skrytykowała swojego najstarszego syna, jako zbyt frywolnego, kalającego pamięć swego ojca.


Wiktoria szczególnie silnie związała się ze swoim szkockim koniuszym, Johnem Brownem. Pojawiały się nawet plotki o ich potajemnym małżeństwie (królowa Wiktoria zwana była czasem "Jej Wysokością Panią Brown"). W opublikowanym 2 września 2006 r. artykule, Petronella Wyatt opisuje, jak jej ojciec, Woodrow Wyatt, spotkał w latach 80. XX w. królową-matkę Elżbietę, która często odwiedzała dom Wyattów. Podczas jednego z obiadów rozmowa zeszła na królową Wiktorię i Johna Browna. Królowa Matka twierdziła, że w archiwach Windsoru odnalazła dokumenty świadczące o tajemnym małżeństwie królowej. Zapytana co zrobiła z odkryciem, odpowiedziała, że spaliła dokumenty. Jeden odnaleziony dziennik, uznawany za wyznanie złożone na łożu śmierci przez kapelana królowej, informuje o małżeństwie królowej. Nie znajduje to jednak potwierdzenia w źródłach. Jedyną poszlaką jest fakt, że Wiktoria zażyczyła sobie, aby w jej trumnie położono togę Alberta, a także kosmyk włosów Browna oraz jego zdjęcie.

22 września 1896 r. Wiktoria prześcignęła swojego dziadka Jerzego III i stała się najdłużej rządzącym brytyjskim monarchą.  Jubileusz stanowił okazję wyrażenia swoich uczuć wobec prawie 80-letniej monarchini, która podczas uroczystości poruszała się na wózku. Niektórzy historycy twierdzą, że z okazji jubileuszu Wiktoria założyła białą suknię, porzucając ten jeden raz swój zwykły czarny strój, jaki nosiła od śmierci męża.

Śmierć:
Zgodnie ze swoim zwyczajem, święta Bożego Narodzenia 1900 r. królowa spędziła w Osborne House. Zmarła na krwiaka mózgu 22 stycznia 1901 r. w wieku 81 lat. Zgodnie ze swoim życzeniem została pochowana w białej sukni i ślubnym welonie. Ponieważ nie lubiła czarnych pogrzebów, Londyn udekorowano z tej okazji purpurą i bielą. Wiktoria panowała przez 63 lata, 7 miesięcy i 2 dni, najdłużej ze wszystkich brytyjskich monarchów.

Historia Hemofilii:
Królowa Wiktoria przekazała mutację swojemu synowi Leopoldowi oraz swoim córkom: Alicji i Beatrycze (nosicielki genu hemofilii), co zapoczątkowało "epidemię" hemofilii wśród członków rodów królewskich w całej Europie, w Hiszpanii, Niemczech i Rosji. Stąd też hemofilię nazywa się często "chorobą królów". Wiktoria sama nie chorowała (nosicielka), podobnie jak jej matka. Ojciec Wiktorii, Edward, książę Kentu nie miał hemofilii, co niemal jednoznacznie wskazuje na mutację od linii Królowej Wiktorii prawdopodobnie od roku 1818.
Choroba natomiast przeniosła się dalej poprzez:
-księżniczkę Alicję, która jako nosicielka przekazała gen swoim dzieciom:
   *księżnej Irenie, która przekazała go dalej swoim synom: Waldemarowi i Henrykowi
   *księciu Fryderykowi (1870-1873),
   *carycy Aleksandrze Fiodorownej, która przekazała chorobę tylko jednemu synowi: Aleksejowi. Jego hemofilia była jednym z czynników przyczyniających się do upadku Imperium Rosyjskiego w trakcie Rewolucji w 1917 roku. Jedną z córek Aleksandry, Marię uważa się za nosicielkę hemofilii, gdyż w trakcie usunięcia migdałków obficie krwawiła.
   *być może wielkiej księżnej Elżbiecie Fiodorownej (starszej siostrze Aleksandry oraz żonie stryja cara Mikołaja II), była bezdzietna
   *być może księżniczce Marii zw. May (1874-1878), zmarła w dzieciństwie na błonicę, stąd nie wiadomo czy była nosicielką.
-księcia Leopolda (1853-1884) – cierpiącego na hemofilię (jeden z nielicznych chorujących na hemofilię w tamtych czasach, którzy sami mieli dzieci), który przekazał chorobę swojej córce, Alicji, która to z kolei przekazała ją swojemu najstarszemu synowi, Rupertowi. Młodszy syn, Maurice, zmarł w szóstym miesiącu życia, przy czym okoliczności śmierci każą podejrzewać hemofilię.
-księżniczkę Beatrycze, która przekazała chorobę synom: Leopoldowi (1889-1922) i Mauricemu, a jej córka Wiktoria Eugenia była nosicielką hemofilii.
   *książę Leopold zmarł 22 kwietnia 1922 roku w wieku 31 lat. Wykrwawił się po operacji odbarczającej pęknięty wyrostek robaczkowy.
   *książę Maurice hemofilię przechodził stosunkowo lekko, dlatego służył w wojsku. Został raniony 27 października 1914 roku w Ypern i zmarł z upływu krwi, zanim przewieziono go do szpitala.
   *królowa Wiktoria Eugenia, która przekazała hemofilię synom: Alfonsowi, księciu Asturii oraz Gonzalowi. Jej dwie córki, Beatrycze i Maria Cristina mogły być nosicielkami, jednak żaden z ich potomków nie choruje (aż do 2004).



Źródła: wikipedia.org

Elżbieta II

Elżbieta II-królowa Wielkiej Brytanii z dynastii Windsorów, córka króla Jerzego VI i Elżbiety Bowes-Lyon zw. Królową-Matką.

Choć Elżbieta II jest królową, która nie komentuje swojego życia prywatnego dostarcza nam jednak wielu ciekawych faktów, może nie są to wielkie Tajemnice Windsorów, ale jej życie nie było ani nie jest proste i nudne.

Cofnijmy się to dzieciństwa królowej. Elżbieta przyszła na świat 21 kwietnia 1926 roku. Dziewczynka była pierwszym dzieckiem Elżbiety Małgorzaty Bowes-Lyon i Alberta Fryderyka Windsora, książąt Yorku, nic nie zapowiadało, że ważąca ponad 3,5 kilograma dziewczynka zostanie angielską królową. Elżbieta, którą pieszczotliwie nazywano Lilibeth, była dopiero trzecia w kolejce do tronu, po stryju i ojcu. Musiałyby zajść naprawdę nadzwyczajne okoliczności, by los się odmienił. Jednak stało się to za sprawą miłości. Po śmierci króla Jerzego VI w styczniu 1936 wstąpił na tron jego starszy syn Edward. Kiedy nie wyrażono zgody na jego ślub z dwukrotną rozwódką Wallis Simson, po zaledwie 325 dniach panowania podpisał akt abdykacji na rzecz swego młodszego brata Alberta. 11-letnia Elżbieta był wówczas zbyt mała, by zrozumieć, jakie konsekwencji dla jej życia ma fakt wstąpienia ojca na tron i to, że z miejsca trzeciego w kolejce do tronu przeskoczyła na pierwsze. Elżbieta nigdy nie sądziła, że będzie musiała być przygotowywana do roli królowej...

Mała Lilibeth była ulubienicą swojego dziadka Jerzego V. Rozpieszczał ją do tego stopnia, że nawet podczas jednej z wizyt arcybiskupa Canterbury w Buckingham bez namysłu na życzenie wnuczki chodził z nią umieszczoną na plecach na czworaka po pałacowych komnatach. Swoje dzieci Jerzy V traktował bardzo surowo, z Elżbietą 
natommiast bawił się bardzo chętnie i bez zachowania konwenansów. Mowiła do niego: " Dziadunio Anglia", babcia Elżbiet - królowa Maria - swoją ulubioną wnuczkę uczyła dobrych manier, powagi i cierpliwości.

W wieku 11 lat życie Elżbiety w ciągu jednego dnia zmieniło się całkowicie. Po koronacji Jerzego VI stało się jasne, że po nim na tronie zasiądzie Elżbieta. Rodzina królewska przeniosła się do liczącego 600 komnat pałacu Buckingham. Z dnia na dzien musiała stać się Elżbietą - sukcesorką. Codziennie rano składał rodzicom ceremonialny pokłon, przyjaciółki mogły zwracać się do niej jedynie per Ma'ad (od madam) i składać jej ukłon. Wojna uczyniła z niej twardą kobietę, która póżniej stała się idealną moarchinią. 

Znajomość z Filipem:
To była miłość od pierwszego wejrzenia (co jest naprawdę zaskakujące wśród władców). 22 lipca 1939 roku Elżbieta z siostrą i rodzicami udała się z wizytą do Akademii Marynarki w Dartmounth.. Niestety, wybuchła tam epidemia świnki i wizyta nie mogła się odbyć. Wówczas lord Luis Mountbatten wyznaczył na przewodnika i opiekuna księżniczek młodego oficera grecko-niemiecko-duńskiego pochodzenia - Filipa, prywatnie ich kuzyna trzeciego stopnia. Przystojny wysportowany blondyn miał wówczas 18 lat, Elżbieta - 13. W sali zabaw grali w krykieta i bawili się kolejka elektryczną. Siedem tygodni później wybucha II wojna światowa, w której Filip bierze czynny udział. W nagrodę za swoje sukcesy dostaje przepustkę na święta Bożego Narodzenia, które spędza w Windsorze z rodziną królewską. Po tym pobycie Elżbieta i Filip zaczynają do siebie pisać. Ale prawdziwy wybuch miłości ma miejsce dopiero latem 1944 w Barmoral. I choć zostaje brutalnie przerwany, gdy jednostka Filipa zostaje wysłana na Bliski Wschód, to już wtedy Filip ma poważne zamiary wobec Elżbiety.
Dwa lata później w romantycznej scenerii na szkockim wzgórzu, już jako kapitan, książę oświadcza się następczyni brytyjskiego tronu. Ona godzi się nie pytając rodziców. Wie, że nie sprzyjają oni temu związkowi z bardzo konkretnego powodu : Filip jako syn króla Grecji Jerzego I, jest bliskim krewnym niemieckiej linii książąt, którzy podczas wojny blisko współpracowali z reżimem nazistowskim. Jednak chwalebne zasługi wojenne i zrzeczenie się obywatelstwa i tytułów Greckich pozwalają na ślub. Filip przechodzi na anglikanizm, przyjmuje nazwisko Mountbatten a po zawarciu małżeństwa otrzyma tytuł księcia Edynburga. Oficjalne zaręczyny mają miejsce 10 lipca 1947 roku i spotykają się z dobrym przyjęciem w kraju. Ruszają przygotowania do ślubu. 
Ślub księżniczki ma miejsce 20 listopada 1947 roku w Opactwie Westminsterskim. Młoda para dostaje 2583 prezenty ślubne. Po przyjęciu weselnym para wyjeżdża na miesiąc miodowy do Broadlands, posiadłości Mountbattenów, jednak przez dziennikarzy tłoczących się pod bramą uciekają do Barmolar.
Po powrocie zaczyna się normalne życie. Filip kontynuuje karierę marynarza na Malcie, gdzie dołącza do niego żona. Mówi się, że to najlepszy okres w życiu przyszłej królowe. Jest zwykłą żoną przyjażni się
z żonami innych marynarzy. Rok po ślubie przychodzi na świat ich syn Karol, a prawie dwa lata później Anna. Sielskie życie drastycznie się zmienia, gdy stan zdrowia króla Jerzego VI się zmienia...Po jego śmierci Elżbieta zostaje koronowana na królową Anglii.

      

Źródła: celebritesxxx.bloog.pl oraz wikipedia.org

Sophie Rhys-Jones

Sophie Rhys-Jones-członkini Brytyjskiej Rodziny Królewskiej jako żona Edwarda.


Co zgubiło Sophie Rhys-Jones, żonę najmłodszego syna królowej, Edwarda? Sophie pochodzi z robotniczej rodziny: ojciec Christopher był sprzedawcą opon, matka Mary – sekretarką. Ale to nie przeszkadzało rodzinie królewskiej. Problemem okazał się brak dyskrecji. Od początku krążyły plotki, że małżeństwo Sophie to 
tylko przykrywka dla homoseksualnych skłonności księcia. Ich znajomość przed ślubem trwała 5 lat. Już wtedy Edward zachowywał się dość niestandardowo jak na młodego, zakochanego mężczyznę. Obsypywał Sophie prezentami, ale unikał zbliżeń. Gdy wyjeżdżali razem, zawsze brał osobną sypialnię. Tłumaczył to szacunkiem dla starszych. A prasę karmił anegdotką o tym, jak to pewnego razu drogę do sypialni Sophie zastąpił mu wielki pies i książę tak się wystraszył, że wrócił do siebie. Sophie dzielnie zniosła też to, że po bardzo kameralnym ślubie w kaplicy St. George w 1999 roku Edward zabrał ją tylko na tydzień do Szkocji. Po czym zamieszkał... oddzielnie. Podczas gdy ona ulokowała się w Londynie, by być blisko swojej firmy, on mieszkał w Bagshot położonym zaledwie 50 kilometrów od stolicy. „Taka rozłąka dobrze wpłynie na temperaturę w ich związku”, tłumaczył dziwne zachowanie Edwarda Pałac Buckingham.
W 2001 roku Sophie pozwoliła sobie jednak na dużą nieostrożność. Gdy na spotkaniu w hotelu Dorchester w Londynie przebrany za szejka dziennikarz zaproponował jej dobry interes, księżna w euforii wdała się w miłą pogawędkę i oplotkowała całą rodzinę królewską. Najwięcej dostało się Edwardowi, bo Sophie wymsknęła się uwaga o jego homoseksualizmie. Wybuchł skandal. O dziwo, Elżbieta II nie wyrzuciła synowej z „klubu”. Sprawę wyciszono. Sir Robin Janvrin, osobisty sekretarz królowej, postawił za to Sophie ultimatum: „Musi się pani zdecydować: albo prowadzić agencję reklamową, albo podjąć się książęcych obowiązków. Królowa nie życzy sobie, by kojarzono ją z produktami, którymi zajmuje się pani agencja, na przykład samochodem firmy Rover”. W 2002 roku Sophie musiała usunąć się w cień. Od tej pory jest przykładną księżną, żoną i matką dwójki dzieci - córki i syna.




Źródła: celebritesxxx.bloog.pl

Sarah Ferguson

Sarah Ferguson, księżna Yorku-była małżonka Andrzeja, księcia Yorku.


W rodzinie królewskiej nie ma gorszego przestępstwa niż zdrada, która wyjdzie na jaw. Ognistoruda, z bardzo żywym temperamentem córka majora Ronalda Fergusona, nie przejmowała się etykietą. Na przyjęciu po ślubie Sarah namówiła gości do... korzystania z basenu w pełnym rynsztunku. Podczas wyścigów w Ascot szturchała końcem parasolki swoją przyjaciółkę w pupę. Ale doskonale czuła się na dworze. Niczym kameleon, w jednej chwili rozmawiała przy herbatce z Królową Matką, by za moment wskoczyć na bryczkę i powozić końmi z księciem Edynburga Filipem. „Nie mogłabyś być taka jak Sarah?”, pytał retorycznie Karol Dianę. Windsorowie przymykali więc oko na jej wyskoki. Do czasu. Sarah nie znosiła samotności, gdy tymczasem książę większość czasu spędzał na morzu. Jak kiedyś obliczyła, na 365 dni byli razem tylko 42. Zaczęli się więc zdradzać. Tyle że to, co uchodziło księciu, w jej wypadku było niewybaczalne. Gdy w 1992 roku świat obiegły zdjęcia Sarah, na których flirtuje
topless na jachcie z doradcą finansowym Johnem Bryanem, było wiadomo, że jest już po małżeństwie. I choć książę Andrzej pewnie doszedłby do porozumienia z żoną, królowa okazała się nieprzejednana. W 1992 roku doszło do separacji pary, cztery lata potem ogłoszono rozwód. Księżna została bez pieniędzy. Sarah nie była nawet zaproszona na ślub księcia Edwarda z Sophie Rhys-Jones. Po ostatniej, kiedy okazało się, że proponowała dziennikarzowi udającemu biznesmena kontakt z byłym mężem za 500 tysięcy funtów.



Źródła: celebritesxxx.bloog.pl

Edward VIII

Edward VIII-Urodził się 23 czerwca 1894 roku, jako syn Jerzego V. 

Edward i Bessie Wallis Simpson

Od wczesnej młodości znany był ze swojego braku pokory, nietypowych zainteresowań i dziwnych zachowań (np. obsesyjnego lęku przed przybraniem na wadze). W czasie pierwszej wojny światowej Edward wykazywał się na froncie odwagą graniczącą z głupotą - chętnie podejmował ryzyko tłumacząc, że jego śmierć nie będzie tragedią. Po zakończeniu wojny książę został zmuszony do pełnienia bardziej reprezentacyjnych funkcji - odwiedzania kolonii brytyjskich, wygłaszania przemówień i uczestniczenia w oficjalnych przyjęciach. Ta rola niezbyt mu odpowiadała. Od książęcych obowiązków zdecydowanie wolał jazdę konną, lotnictwo i niezobowiązujące romanse. W tamtym okresie wydawał się być wręcz idealnym kandydatem do objęcia funkcji króla Wielkiej Brytanii. W okresie, kiedy pozycja monarchii była osłabiona, jego nietuzinkowa osobowość i odwaga czyniły go kandydatem, który mógł przynieść ze sobą na tron zbawienny powiew świeżości.

Wszystko zmieniło się jednak w 1930 roku, kiedy to Edward poznał Bessie Wallis Simpson, Amerykankę, rozwódkę i ówczesną żonę pewnego biznesmena. Rok później para spotkała się ponownie i romans między nimi rozpoczął się na dobre. W kolejnych latach Edward i Bessie stali się nierozłączni, a ich związek był szeroko komentowany przez rodzinę królewską i zagraniczną prasę, a nawet znalazł się w kręgu zainteresowań brytyjskich służb wywiadowczych. Gdy 20 stycznia 1936 roku Edward VIII został ogłoszony kolejnym królem, oczywiste stało się, że będzie chciał poślubić swoją kochankę. Bessie Simpson wystąpiła o rozwód, który otrzymała 27 października.

Niespełna miesiąc później król Edward VIII zaprosił do siebie ówczesnego premiera Wielkiej Brytanii, by poinformować go o chęci poślubienia Amerykanki. Usłyszał, że byłoby to niestosowne i że nie uzyska poparcia rządu. W miarę jak do króla docierało coraz więcej oficjalnych komunikatów odmawiających poparcia dla
jego matrymonialnych planów, jego wiara w pozytywne zakończenie zaczęła maleć. Gdy 2 grudnia premier oświadczył królowi, że pozostają mu tylko trzy drogi postępowania (zakończenie związku, ślub wbrew woli rządu lub abdykacja) Edward zrozumiał, że musi podjąć radykalne środki działania. Tego samego dnia ogłosił, że zrzeka się tronu oświadczając jednocześnie, że dźwiganie ciężaru odpowiedzialności bez pomocy kobiety, którą kocha jest niemożliwe.

Pomimo niewątpliwej romantyczności sytuacji, lud, prasa ani politycy nie wzruszyli się historią mezaliansu. Do końca swoich dni Edward i Bessie, już jako małżeństwo, żyli raczej jak wygnańcy, odczuwając niechęć monarchii do ich związku, sposobu bycia, ale i poglądów (mówi się, że sympatyzowali z nazistami). Edward VIII zmarł w
1972 roku w objęciach ukochanej żony. Bessie przeżyła jeszcze czternaście lat i została pochowana obok męża.




Źródła: wikipedia.org

Edward VII

Edward VII - ur. 9 listopada 1841 w Londynie, zm. 6 maja 1910 także w Londynie – od 22 stycznia 1901 król Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii i dominiów brytyjskich oraz cesarz Indii. Urodził się on w pałacu Buckingham 9 listopada 1841 roku. Był najstarszym synem i drugim dzieckiem królowej Wielkiej Brytanii Wiktorii i księcia Alberta. 

Królowa Wiktoria po urodzeniu syna wyraziła życzenie, aby książę stał się podobny do ojca pod każdym względem, duszą i ciałem. Szybko jednak okazało się, że książę Walii w niewielu cechach przypominał uporządkowanego ojca. Albert szybko zauważył lenistwo i skłonność do płci przeciwnej u syna, które to cechy próbował mu wyperswadować surowymi metodami wychowawczymi. W wieku 7 lat książę Walii został poddany surowemu nauczaniu ustalanemu przez jego ojca. Bertie (nazywano go tak) nie celował jednak w nauce, starał się spełnić oczekiwania rodziców, ale z mizernymi rezultatami. Zaczął za to błyszczeć na spotkaniach towarzyskich, gdzie ujawnił się jego wdzięk i takt, ale także pociąg do kobiet i alkoholu. W październiku 1859 rozpoczął studia w Christ Church w Oksfordzie. Na studiach po raz pierwszy zetknął się z rówieśnikami i zaczął lubić to, czego jego ojciec nie cierpiał – polowania, hazard, tytoń i kobiety. Podczas studiów stał się idolem kobiet. W grudniu 1861 książę Albert umarł, dwa tygodnie po odwiedzinach syna. Książę-małżonek zastał tam syna z aktorką, Nellie Clifden. Pogrążona w żałobie królowa Wiktoria uznała syna za głównego sprawcę śmierci ukochanego męża. Oświadczyła: Już nigdy nie będę mogła patrzeć na Bertiego bez dreszczu. Wiktoria uważała syna za frywolnego, rozpustnego i nieodpowiedzialnego. Książę wiódł więc życie wypełnione hazardem, teatrem, wyścigami i romansami, co spotykało się z krytyką ze strony jego matki. 
Na jej polecenie jej wuj, król Leopold I Belgijski, sporządził listę kandydatek na księżną Walii. Bertie skreślił z niej kilka nazwisk, ostatecznie zdecydował się na niedosłyszącą, ale bardzo piękną księżniczkę Aleksandrę. Ślub odbył się 10 marca 1863 roku. Edward wraz z Aleksandrą doczekali się licznego potomstwa, mieli razem 
trzech synów jak i trzy córki. Po ślubie Bertie wciąż prowadził rozrzutny i rozpustny tryb życia, o którym Aleksandra wiedziała i który tolerowała. Królowa Wiktoria próbowała wywierać wpływ na małżonków, dyktując im m.in. imiona ich dzieci. Bertie prowadził bujne życie towarzyskie. Posiadał liczne kochanki. Czekając na śmierć 
matki, Bertie umilał sobie życie mniej lub bardziej dozwolonymi przyjemnościami. Był też bohaterem kilku skandali.W 1870 członek Parlamentu, sir Charles Mordaunt, złożył pozew o rozwód z powodu złego prowadzenia się żony, którą często odwiedzał książę Walii. W czasie procesu lady Mordaunt podpisała przyznanie się do 
cudzołożenia nie tylko z wieloma arystokratami, ale także z samym księciem. Bertie został wezwany do sądu jako świadek, ale wszystkiemu zaprzeczył. Nikt mu nie uwierzył, ale sąd przyznał mu rację, uznając lady Mordaunt za niezrównoważoną psychicznie. Ostatnią oficjalną kochanką Bertiego była Alice Keppel (pojawiła się ona w 1910 r. przy łożu śmierci Edwarda. Królowa Aleksandra zezwoliła na to, chociaż za Alice nie przepadała). Prawnuczką Alice Keppel jest Camilla Parker Bowles, obecna żona Karola, księcia Walii.
W 1890 został wplątany w Royal Baccarat Scandal. Książę grywał z kilkoma przyjaciółmi w zakazaną grę hazardową, bakarata. Podczas jednej z partii na oszustwie przyłapano sir Williama Gordon-Cummingsa. Doszło do ugody – sprawa została utrzymana w tajemnicy, ale Gordon-Cummings miał już więcej nie grać w karty. 
Oszustwo jednak wyszło na jaw i w 1891 r. Gordon-Cummings skierował sprawę do sądu. Bertie ponownie stanął przez sądem w roli świadka. Nie został o nic oskarżony, ale opinia publiczna nie mogła mu wybaczyć udziału w zakazanej grze i próby zatuszowania sprawy. Reputację księcia poprawił niejaki Jean-Baptiste Sipido, który 
podczas podróży księcia do Danii przez Belgię strzelił do niego 4 kwietnia 1900 podczas jego pobytu w Brukseli, w proteście przeciwko II wojnie burskiej. Nieudany zamach przyczynił się do wzrostu sympatii dla księcia Walii.
Po śmierci Królowej Wiktorii, która zmarła 22 stycznia 1901 i Albert Edward został królem Wielkiej Brytanii i cesarzem Indii. Miał wówczas 59 lat i żadnego doświadczenia politycznego. Panował pod imieniem Edward VII. Na dworze królewskim zaszło wiele zmian. Z powrotem można było palić cygara, czego Wiktoria surowo 
zabraniała. Rezydencja matki została przekazana państwu, a książę wolał rezydować w Sandrigham.

Król Edward VII w zamku w Balmoral-zdjęcie
 zrobione przez krolową Aleksandrę

Uroczystości koronacyjne odbyły się więc 9 sierpnia i były ubarwione licznymi incydentami. Spóźnialska królowa Aleksandra i tym razem kazała na siebie długo czekać co sprawiło, że Edward poszedł do jej apartamentów i zagroził: Aleksandro! Jeśli koniecznie chce pani być nieznośna, nie będzie pani koronowana w ogóle!. Na kilka minut przed rozpoczęciem ceremonii żona markiza Londonderry zgubiła w muszli klozetowej wysadzany drogimi kamieniami diadem, który musiano wyciągać przy użyciu kleszczy z wielką ostrożnością. Podczas namaszczenia siostra króla, Beatrycze Koburg, upuściła swój wielki mszał, a księżna Devonshire zemdlała. Koronacji udzielał 80-letni arcybiskup Canterbury Frederick Temple, który nie był w stanie podnieść się z kolan po złożeniu hołdu królowi i monarcha musiał mu w tym pomóc. Później arcybiskup wylał oleje święte na twarz królowej Aleksandry, która jednak nie zareagowała. Pod koniec uroczystości dało się słyszeć wybuch. Nadbiegająca policja ustaliła, że jego sprawcą był zgłodniały lord Esher, który ukryty za jakimś grobowcem otworzył szampana.

W 1910 roku król zachorował na zapalenie oskrzeli, ale zupełnie nie zwarzał na objawy choroby i pracował dalej mimo złego samopoczucia. Po powrocie do Londynu (27 kwietnia), ignorując zalecenia lekarzy, wyjechał do Sandringham, gdzie w złej pogodzie nadzorował prace nad nowymi kompozycjami kwiatowymi. Zapalenie oskrzeli zaostrzyło się. 3 maja, będąc z powrotem w pałacu Buckingham, nie zgodził się na pójście do łóżka i kontynuował obowiązki królewskie. "Nie ustąpię, będę pracować, przynieście mi pudła" – to były jedne z jego ostatnich słów przed zapadnięciem w śpiączkę. Edward VII zmarł 6 maja 1910 roku o godzinie 23.45. Tuż przed śmiercią zapytał jeszcze księcia Walii, Jerzego: "Jakie są wyniki wyścigów z tego popołudnia?". Jerzy odpowiedział, że koń króla "Witch of the Air" wygrał wyścigi w Kempton Park. Bardzo się cieszę – odpowiedział król. To były jego ostatnie słowa. Ciekawostką jest, że podobnie jak matka nie cierpiał koloru czarnego, więc na czas jego pogrzebu publiczne budynki Londynu przystrojono w purpurę. Na czele żałobnego orszaku Edwarda szły jego ulubione zwierzęta – królewski koń i pies rasy terier, Cezar, prowadzony na smyczy przez lokaja. Dopiero potem szli oficjalni goście.

Na cześć wiele instytucji publicznych, takie jak szkoły, zostały nazwane jego imieniem, lecz jak się okazuje, nie tylko one...Na cześć króla nazwane zostały...Cygara Króla Edwarda.

Ciekawostki:
*Król Edward VII uczynił modnym noszenie tweedu (materiał), kapeluszy Homburg i kurtek Norfolk
*Spopularyzował też smokingi noszone z czarnymi muszkami zamiast do tej pory obowiązujących fraków z białymi muszkami.
*Przyjaciel, który pod wpływem alkoholu zwrócił się do Edwarda jego popularnym pseudonimem "Tumu-tum" nigdy więcej nie został zaproszony na dwór królewski
*Jedna z anegdot przypisuje Edwardowi VII (wówczas jeszcze księciu Walii) współudział w powstaniu deseru znanego jako "Crêpes Suzette" – słodkich naleśników z nadzieniem z pomarańczy lub mandarynek polanych likierem Grand Marnier i flambirowanych (tj. podawanych po podpaleniu). Deser ten miał powstać przez przypadek, kiedy 14-letni Henri Charpentier podając w 1895 roku w Monte Carlo naleśniki Księciu Walii i towarzyszącej mu damie o imieniu Suzanne, przypadkowo przewrócił kieliszek z likierem, który od płomienia świecy zajął się ogniem. Zachwycony efektownym deserem książę Walii zapytał kelnera o nazwę dania. 
Ten nie mając pojęcia co zrobić pospiesznie nazwał je "naleśnikami książęcymi" ("crêpes princesse"), jednakże książę, gdy zrozumiał że chodzi tu o oddanie mu hołdu, poprosił o zmianę nazwy na "Crêpes Suzette" ("Naleśniki Zuzi").

Crêpes Suzette

Źródła: wikipedia.org

Ciekawostki na temat zasad panujących w angielskiej rodzinie królewskiej

Mamy tutaj dla was przygotowanych kilka ciekawostek o zasadach panujących w angielskiej rodzinie królewskiej. Czy wiecie, że...

*Następcy tronu angielskiego nie mogą być katolikami ani wchodzić z nimi w związki.
*Nie mogą wziąć ślubu przed ukończeniem 25 roku życia.
*Nie mogą też przyjmować w prezencie... żywności. Z tego powodu tysiące bombonierek i czekoladek rocznie przysyłanych w prezencie Elżbiecie II jest niszczonych w obawie przed próbą otrucia.
*Od lat 30-tych dwudziestego wieku rodzina Windsorów doświadcza tragicznych wydarzeń i głośnych skandali,    zaczynając od Edwarda VIII Windsor, poprzez nieudane małżeństwa dzieci królowej Elżbiety II kończąc  oczywiście na tragicznej śmierci księżnej Diany.

Królowa Bona

Bona Sforza d’Aragona – Królowa Polski, żona Zygmunta Starego. Spadkobierczyni pretensji do Królestwa Jerozolimy od 1524.

Postać niewątpliwie ciekawa. Matka króla Zaygmunta II Augusta. W 1527 roku, w wyniku upadku z konia, królowa przedwcześnie urodziła swego drugiego syna Olbrachta, który zmarł w dniu narodzin (kto normalny jeździ na koniu, będąc w ciąży?!). Po tym wydarzeniu królowa nie mogła mieć więcej dzieci. Bona, chcąc zapewnić ciągłość dynastii Jagiellonów na tronie polskim, postanowiła zmusić szlachtę i magnatów do koronacji jedynego syna, małoletniego Zygmunta Augusta, co odbyło się w 1529 roku, jeszcze za życia jego ojca (tzw. elekcja vivente rege).

Od samego początku Bona niechętna była małżeństwu jej syna z Barbarą Radziwiłłówną. za co była później bezpodstawnie posądzana przez niektórych o otrucie przedwcześnie zmarłej synowej.

Królowa Bona zakończyła swoje życie również przez otrucie, którego dokonał zaufany dworzanin Jan Wawrzyniec Pappacoda.

Opinie o królowej były podzielone. Jedni zwracali uwagę na jej zasługi, drudzy zarzucali jej intryganctwo, chciwość, przekupstwo, oskarżając ją nawet o trucicielstwo. Obdarzona była nieprzeciętną inteligencją, była dumna i bezwzględna wobec możnych, broniła biednych i słabych przed uciskiem. Była skryta, skłonna do obrażania się, łatwo ulegała chorobliwym wybuchom gniewu. W oczach nienawidzącej jej opozycji, w wyniku nieprzychylnej jej propagandy habsburskiej stała się symbolem zła, gubiącego Polskę.

Dzięki niej również na polskie stoły trafiło wiele nieznanych wcześniej warzyw, tzw. włoszczyzna: pomidory, kalafior, karczochy, fasola szparagowa, brokuły, kapusta, marchew, sałata czy szpinak. Również dzięki niej w Polsce pojawiły się makarony włoskie i przyprawy korzenne, które królowa uwielbiała. Wraz z przybyciem Bony wzrosło też spożycie wina.




Źródła: wikipedia.org

Elżbieta Batory

Elżbieta Batory - ur.7 sierpnia 1560 r. w Nyírbátor (czyt. Nijirbator), zm. 21 sierpnia 1614 r. w Čachticach (czyt. Czochticoch). Księżna węgierska zwana Krwawą Hrabiną z Čachtic (czyt. Czahtic). 

Elżbieta Batory jest siostrzenicą króla polskiego Stefana Batorego. Nazywana jest najsłynniejszą seryjną morderczynią w historii Węgier i Słowacji. Nazywana czasami "wampirem z Siedmiogrodu" (Siedmiogród to kraina historyczna położona na Wyżynie Siedmiogrodzkiej w centralnej Rumunii, inaczej Transylwania).

Więzy pokrewieństwa łączy ją jednak nie tylko z królem Polski Stefanem Batorym, ale też z ludźmi cierpiącymi na epilepsję czy różne choroby psychiczne, co było zapewne skutkiem ciągłych małżeństw pomiędzy członkami tamtejszych możnych rodów. Jej ojciec, Jerzy Batory poślubił swoją daleką kuzynkę Annę z Batorych (siostrę polskiego króla) i razem z nią zamieszkał w Ecsed (czyt. Eczet), tam urodziła się i wychowała Elżbieta. Była kobietą wielkiej urody, a przy tym pochwalić się mogła wyjątkową inteligencią. Od wczesnych lat życia uchodziła za osobę skłonną do napadów gniewu. Krwawa legenda głosi, że Elżbieta urodziła się z gruntu zła, a jej zamiłowanie do sadyzmu rozpalały akty okrucieństwa, których była świadkiem we wczesnym dzieciństwie - przypatrywała się egzekucji Cygana zaszytego w końskim brzuchu i oglądała, jak odcina się chłopom nosy i uszy. 

W pewnym okresie swojego życia młoda Elżbieta uległa mężczyźnie z okolicznej wioski, a owocem tego związku miało urodzić się dziecko, oddane potem na wychowanie wiejskiej rodzinie, aby całą sprawę dyskretnie wyciszyć. Małżeństwo z Franciszkiem Nádasdym (czyt. Nadożdim) nie utemperowało podłego charakteru nastoletniej dziewczyny - gdy mąż wyruszał na wyprawy wojenne, w wolnych chwilach torturowała służbę na różne wymyślne sposoby. Podobno to sam Nádasdy (czyt. Nadożdi) rozbudzał w niej mroczną naturę, zachęcając do okrucieństwa i podsuwając coraz bardziej pikantne pomysły. Kaleczenie, odcinanie różnych części ciała, wbijanie w skórę ostrych przedmiotów było na porządku dziennym, w zimie służące polewano lodowatą wodą i wypędzano na dwór, by zamarzły na śniegu, w lecie smarowano miodem, by pokąsały je owady. Gdy zmarł mąż hrabiny - jak wieść niesie, otruty przez żonę - Elżbieta przeniosła się do Čachtic (czyt. Czachtic), gdzie w towarzystwie trzech podstępnych kobiet i brzydkiego karła zaczęła swe krwawe panowanie. Jedynym jej zmartwieniem była zbliżająca się starość, odbierająca powoli młodość i siłę. Któregoś dnia, gdy uderzyła służącą, a krew dziewczyny opryskała poprzecinaną zmarszczkami twarz hrabiny, Elżbieta dostrzegła, że krople krwi przywróciły jej skórze świeżość i młodość. Za podszeptem czarownicy, nakazała porywać z okolicznych wiosek dziewczęta. W podziemiach zamku z ofiar spuszczano krew, którą napełniano wannę, by hrabina mogła wziąć odświeżającą kąpiel. Pewna siebie i opętana żądzą wiecznej młodości Elżbieta nie poprzestała jednak na mordowaniu wieśniaczek - pod pretekstem utworzenia szkoły dla młodych panien, zaczęła zapraszać do siebie szlachcianki, o których wkrótce potem ginął słuch. Ponadto podejrzewa się, że Elżbieta Batory była biseksualistką. Ciężko stwierdzić, co sprawiło, że Elżbieta zatraciła się w okrucieństwie - jedni uważają, że to z powodu odebrania nieślubnego dziecka, inni doszukują się przyczyn w śmierci jej dzieci z prawego łoża, co miało pogłębić jej chorobę psychiczną, dość prawdopodobne wydaje się jednak, że to pod skrzydłami męża hrabina nauczyła się, jak torturować ludzi. Być może sprawa Elżbiety nie ujrzałaby nigdy światła dziennego, gdyby kobieta poprzestała na mordowaniu wieśniaków - dopiero gdy zaczęła zabijać szlachetnie urodzone panny, sprawą zainteresował się król. Podczas ekshumacji zwłok domniemanych ofiar odkryto, że ciała noszą ślady tortur. Kilku świadków zapewniało, że to dzieło samej Elżbiety. Duża rozbieżność pojawia się, gdy padają pytania o ilość zamordowanych dziewcząt. Niektórzy świadkowie mówili o liczbie mniejszej niż czterdzieści osób, inni zapewniali, że zabitych zostało co najmniej pięćdziesiąt kobiet, służba zarzekała się, że ofiar było ponad sto, lecz mniej niż dwieście, a na tajemniczej liście samej Elżbiety, znalezionej w jej komnatach, widniało sześćset pięćdziesiąt nazwisk (!). Elżbiecie wytoczono proces, na którym nie była obecna. 

W wyniku tego procesu z czwórki jej pomocników troje okaleczono i spalono na stosie, jedną z kobiet skazano na dożywocie. Ją samą - oskarżaną wcześniej przez lud o wampiryzm, likantropię (inaczej wilkołactwo) i czarnoksięstwo - uwięziono w zamku. Zwłoki hrabiny odnaleziono 21 sierpnia 1614 roku, być może zmarła wcześniej z głodu, w wyniku choroby lub samobójstwa. Temat tajemniczego i mrocznego życia Elżbiety Batory był wielokrotnie wykorzystywany przez wiele zespołów, głównie nurtu metalowego i rocka gotyckiego

                                           

      Zamek w Cachtice o zmierzchu